Augustus 2021

St George (Grenada), 30 augustus 2021

Ja, we zijn weer vertrokken uit Suriname en zijn nu officieel in de Cariben. Waar we eerst moesten wennen dat we gewoon Nederlands konden spreken (en dat ook iedereen verstaat wat je tegen elkaar zegt), nu weer overschakelen naar Caribisch Engels.

Centrum Paramaribo. En ja, hier wonen nog mensen!

Maar eerst Suriname, we hebben daar een aantal spannende dingen beleefd.
Net na de laatste blog beland Steven in het COVID centrum!

Vrijdag was Steven heel benauwd en gaf ook steeds slijm met bloed op.
Annette, een medezeilster, vertrouwde het niet en wilde dat we naar de eerste hulp van ziekenhuis gingen.
Onze auto zou pas maandag arriveren maar Henk, haar man kon met ons mee met hun auto.
Maar .... omdat alles met long etc. nu verdacht is werden we gelijk naar covid centrum verwezen. Dat was natuurlijk niet de bedoeling, maar we konden niet anders.
Heel heftig om te zien, ambulances af en aan en heel zieke mensen. Iedereen die niet gevaccineerd wil worden zouden ze hier een paar uur moeten neerzetten.
Terwijl ik het papierwerk regel wordt Steven gelijk afgezonderd, na lang wachten en een longfoto besluiten ze om 10 uur ’s avonds dat hij in observatie moet blijven. 
Gebruikelijk is dat je je eigen lakens, eten en drinken meebrengt, dus wij – tijdens de avondklok - weer terug naar de boot om alles op te halen.
Om middernacht konden we alles afgegeven. Ook nu geen contact, maar gelukkig konden we elkaar appen.
Ik lag net in bed wanneer er rond 3 uur een telefoontje komt van Steven, ik kan weg, ze hebben geen covid gevonden, wel vlekje op long waar naar gekeken moet worden.
Gelukkig was de eigenaar op het resort en zijn naar Paramaribo gereden.
Na het weekend een bezoek aan de huisarts, die regelde antibiotica en een verwijzing voor de longarts in ziekenhuis. Opnieuw een long foto gemaakt, gelukkig was de vlek nu minder en blijkt een longontsteking.
Een hele geruststelling. De conditie is helemaal weg, dus voorlopig rustig aan. Alle geplande klussen blijven voorlopig liggen.
Na een aantal weken weer een controle met longfoto. Wel verbetering maar de long is nog niet helemaal schoon. De arts stelt een brief op voor eventueel vervolgonderzoek op een andere plaats, want hier kunnen ze eigenlijk niet veel meer betekenen.

 Presidentieel Paleis en Ministerie van Soc. zaken en Volkshuisvesting. Allebei overheidsgebouwen, verschillende staat van onderhoud.

Rustig aan, autorijden gaat wel, ze rijden hier links en dat is wel even wennen. Maar gelukkig is het overal zo druk dat de kans klein is dat je aan de verkeerde kant gaat rijden.
We moeten nog een aantal zaken kopen en regelen. Ten eerste een nieuwe telefoon.
Want ik ben ongelukkig met mijn telefoon in de broekzak te water geraakt. Vanwege het hoge water komen hele eilanden en andere rotzooi de rivier afzakken en blijven tussen de boten hangen. Af en toe moet dat een zetje krijgen, en toen ging het dus fout. Naast een defecte telefoon gelukkig alleen een paar blauwe plekken en pijnlijke spieren aan dit avontuur overgehouden.
Na jaren een i-phone hebben we nu allebei een Samsung, wel even wennen, maar nu weer helemaal mobiel.

Ook een hele ervaring was samen met Brett en Mandy (Leventeia) en Kevin en Irma (Canace) het 3 daagse bezoek aan Stephanie’s Eco Lodge, vlakbij Nieuw Nickerie.
Alleen al de reis er naar toe was een uitdaging vanwege het slechte wegdek. Grote gaten, modder, water over de weg.
Daarna de korjaal over een dijk sjorren om in het mangrove meer te komen. Midden in het water staat onze slaapplek voor de komende 2 nachten.
Naast dat Stephanie veel weet te vertellen van de vogels en de omgeving, kan ze ook heerlijk koken.
We hebben een paar fantastische dagen gehad, mooie natuur en onder andere veel rode ibissen gezien. Ook voor de niet vogelkijker geweldig om te doen.

   

Bigi pan

Suriname heeft natuurlijk een rijk verleden wat betreft plantages, als Nederlander kennen we die historie. Van de plantages zijn, ondanks dat ze relatief kort geleden zijn verlaten, alleen nog restanten van de gebouwen te zien. De eigenlijke plantages zijn overwoekerd en niet meer als zodanig te herkennen. Hoewel het museum deel indien aanwezig overal gesloten is, toch het bezoeken waard om een indruk op te doen.
Gedurende de tijd hier bezoeken we:
Joden Savanne, waar Joodse vluchtelingen succesvol een plantage exploiteerden.

Overblijfselen van de synagoge in Jodensavanne.

Fort Zeelandia, de historie hiervan is alom bekend en nu weer heel actueel.

Fort Zeelandia, de deuren zijn helaas gesloten.

Fort Nieuw Amsterdam, aan de overkant van de Suriname rivier. Niet een fort zoals je het je voorstelt, maar omdat de grond te drassig was kon men hier geen ‘echt’ fort bouwen.

Fort Nieuw Amsterdam, uitzicht op de toegang van Suriname.

Plantage Peperpot, een van de oudste plantages van koffie en cacao. Tot 1998 was de koffiefabriek nog in gebruik. De directeurswoning is geheel gerenoveerd en in gebruik als restaurant/hotel.

Oud directeurswoning en koffiefabriek.

Plantage Mariënburg, een suikerrietplantage voor de produktie van suiker en rum. De Nederlandse Handels Maatschappij nam in 1882 de verlaten plantage over en er werd een centrale suikerfabriek gebouwd. Het perceel is zo groot dat middels een spoorlijn de suikerriet wordt aangevoerd. De slavernij is inmiddels afgeschaft en contractarbeiders voor de fabriek werden uit Java gehaald, tot 1986 was deze plantage actief.
Een van de oud werknemers vertelt ons de geschiedenis van de omstandigheden waaronder gewoond en gewerkt werd.
Na de sluiting hebben van de 700 arbeiders slechts 300 een afkoopsom gekregen. Van de overige 400 zijn de dossiers verbrand op het plein, zij waren dus niet bekend en de directie had zelf een mooi bedrag overgehouden.

Directeurswoning nu ....

.... en toen.

 Uitleg over de opstand in 1902 door oud werknemer van de plantage.

Woningen buiten de plantage voor de contractarbeiders, vele nazaten wonen hier nog.

We zijn bijna helemaal in het westen geweest, nu samen met Kevin en Irma naar de oostkust. Je kunt met een korjaal een dagtochtje maken naar Frans Guyana.
Leuk om te doen, maar helaas waren we op 14 juli, de nationale feestdag van Frankrijk. Bijna alles is gesloten maar we maken wel even een stop bij de lokale supermarkt. Wijn is hier goedkoop en een gewild artikel.

Tochtje naar Frans Guyana, ook bezoek aan de gevangenis waar Papillon de eerste keer is uit ontsnapt.  

Met onze Braziliaanse dinghy en een nieuwe Surinaamse buitenboordmotor maken we diverse ritjes door de kreken in de buurt. We zien best veel doodskop-apen, helaas heel lastig om ze op de foto vast te leggen.
De brulapen laten zich niet zien, maar deze hoor je wel bijna elke dag in de verte.

Vogelspinnen kunnen zwemmen, en ook in je boot klimmen

Colakreek, een van de oudste recreatieparken van Suriname. Zo genoemd door het bruine, maar wel schone water. Geliefd onder de lokale bevolking om een dag door te brengen met BBQ en zwemmen.

Een van de laatste autoritjes zullen we niet snel vergeten, inmiddels hebben we onze oude Toyota Raum verwisseld met een nog oudere RAV4. Wel fijn met al de kuilen in de weg die steeds dieper worden.
We willen via de stuwdam van Brokopondo naar Ston Eiland. We hoorden dat dat kan via een zandweg, wel veel kuilen en heuvels maar wel te doen. Zeker nu we de RAV hebben.

Kostgrondje langs de rivier, achter de brug zie je nog net de waterkrachtcentrale.

Wat we niet weten is dat er de laatste week aan de weg wordt gewerkt en er veel losse modder ligt.
Kortom, halverwege de route kunnen we de heuvel voor ons niet op en ook de heuvel achter ons is de hoog en glibberig.
We dachten een 4 wheel drive te hebben, maar helaas, deze uitvoering niet.
Als het ook nog eens begint te regenen hebben we er niet veel hoop meer in om vandaag, een zondag, nog weg te komen. Tenzij het heel lang droog blijft, wat niet gebeurt, zullen we moeten wachten tot de werkers met de vrachtwagens maandag weer langskomen.
We proberen met takken wat grip te krijgen maar dat lukt maar matig. Na nog een laatste poging om achteruit de heuvel op te komen zien we ineens een auto aankomen. Iemand komt de hoogspanningsmasten controleren en beloofd ons op de terugweg te helpen. Inderdaad komt hij met zijn grotere jeep terug en sleept ons een paar keer door de glibbermodder omhoog en we zijn superblij met zijn hulp. Ston Eiland zit er niet meer in, wij zitten onder de modder en zijn kapot. Terug naar de boot en morgen de auto maar een beetje schoonboenen.

Bij het invullen van formulieren wordt naar je etniciteit gevraagd. Iets wat in Nederland denk ik gelijk wordt veroordeeld als discriminatie.
Het valt ons op dat de verschillende bevolkingsgroepen heel weinig mixen. Ze wonen dicht bij elkaar, helpen elkaar aan baantjes en blijven trouwen binnen hun eigen afkomst. Het geloof speelt hier natuurlijk ook een grote rol bij.
Maar wat is de echte Surinamer dan? Van de oorspronkelijke inwoners, de inheemsen of indianen leven nog maar een paar stammen aan de kust of in het regenwoud.
De grootste groepen zijn inmiddels Javanen (contractarbeiders), Hindoestanen (contractarbeiders), Creolen (geboren in slavernij) en Marrons (nakomelingen van ontsnapte slaven).
Maar dan heb je ook nog de Boeroes (afstammelingen van Nederlandse boeren) en Chinezen.
Een mengeling van culturen en talen. Onze Hindoestaanse taxichauffeur Dinesh spreekt met zijn familie en vrienden naar wat hij zelf zegt neger-engels.

 Luiaard met baby, zo lief.

Ondanks alle medische transporten uit het buitenland blijven de vaccinaties nog steeds achter, nog maar 25% is ingeënt en ook de Delta variant is hier inmiddels ook opgedoken.
Bepaalde bevolkingsgroepen vertrouwen de vaccinatie niet, de chinezen bijvoorbeeld wachten op hun eigen vaccin. Het aantal nieuwe gevallen loopt op, maar de maatregelen worden versoepeld.
Wel mag je alleen met een volledige vaccinatie het land binnenkomen.

Maar voor ons is het tijd om te gaan, na 3 maanden verloopt ons visum.
Tegenwoordig vergt de voorbereiding voor vertrek naar een ander land iets meer moeite. Formulieren moeten ingevuld, toestemming vragen, gezondheidsverklaring en natuurlijk een PCR test voor vertrek.
21 augustus gooien we los voor een tocht van 4 a 5 dagen naar Grenada.

In de supermartken waan je je in Nederland met produkten enmerken als G'woon, Boni en AH. Maar de lokale satesaus (pinda sambal) en nasikruiden zijn erg lekker.

Indruk van hoe de mensen hier wonen, helaas verdwijnt dit snel en worden er moderne huizen gebouwd.