Augustus 2023

Buenos Aires (Argentinië), 24 augustus 2023

We zijn alweer bijna 2 maanden in Buenos Aires en liggen inmiddels al in de derde haven, de hoogste tijd om jullie op de hoogte te houden.

Als we uit Colonia vertrekken is er is er eigenlijk te weinig wind om zeilend naar de overkant van de Rio de la Plata te varen, maar geheel tegen onze principes hebben we een afspraak gemaakt om de volgende dag vrienden te ontmoeten. We hebben elkaar 2,5 jaar niet gezien en zij zijn nu op doorreis en maar 1 dag in de stad.
Het water is erg ondiep en de route gaat daarom grotendeels door de vaargeul. Noodzakelijk worden deze het hele jaar op diepte gehouden. Onderweg zijn ontelbare wrakken te zien, gelukkig wel goed aangegeven met boeien.

We gaan eerst een paar weken naar een marina in het centrum, Marina Puerto Madera in de wijk Puerto Madero (houthaven), gelegen tussen oude pakhuizen en achter een brug. We willen voor 4 uur binnen zijn, want in de spits draait deze niet en moeten we tot 7 uur wachten. Volgens de instructie moeten we een half uur van te voren oproepen, al snel komt er een bootje van de haven en kunnen we eerder naar binnen.
We krijgen een mooi plekje aangewezen, en na het papierwerk in de marina gaan we inchecken. Buenos Aires kent een 24 uurs economie, dus dat kan allemaal nog dezelfde dag. Omar, de Port Officer van de OCC, wil met ons mee. Heel fijn natuurlijk, vooral omdat de beambte bij de Prefectura geen idee heeft wat hij met ons aan moet. Later geeft hij toe dat hij zelfs nog nooit een buitenlands paspoort heeft gezien. Dat hebben wij weer! Maar uiteindelijk komen we toch met alle benodigde stempels weer naar buiten.

Casa Rosada - parlementsgebouw op Plaza de Mayo

De volgende morgen schrijven we ons in bij de haven, dat gaat gelukkig soepel.
Nu we alles geregeld hebben nemen we snel contact op met Julia en Hector om elkaar ergens te ontmoeten. Zij zitten in de boekhandel El Ateneo, gevestigd in een prachtig theater, op ruim een half uur lopen. Het is superdruk in de stad, op donderdag begint het weekend al, maar gelukkig vinden we snel een taxi die ons mee kan nemen.
Wat leuk om ze weer te zien, en wat hebben we in Brazilië tijdens de pandemie samen veel meegemaakt. We hebben een superleuke dag, kletsen, lachen, lekker eten en eindigen bij de drijvende bierbar in de haven. We hebben een afspraak om elkaar weer te zien in het verre zuiden.

Een wijntje op ons weerzien en een biertje met uitzicht op Puente de la Mujer (vrouwenbrug).

El Ateneo

Buenos Aires, de letterlijke vertaling is ‘goede lucht’. Door een van de ontdekkingsreizigers zo genoemd omdat hij hier eindelijk weer vrij kon ademen na de hoge luchtvochtigheid in de noordelijker gebieden.
Tegenwoordig is het een gigantische stad met bijbehorende vervuiling. De autonome stad kent diverse wijken, in het zuiden de volkswijken en noordelijker de meer gefortuneerde bewoners. Daarnaast spreken ze van groot Buenos Aires, dit is inclusief aangrenzende voorsteden.
Oppervlakte 3830 km2 en bijna 14 miljoen inwoners. In de rest van het gigantische land hebben de overige 30 miljoen alle ruimte.

Teatro Colón, de gebouwen zijn zo gigantisch. De benedenverdieping past niet op de foto.

Met de aankomende voorverkiezingen voor de nieuwe president zijn het drukke tijden in de stad. Regelmatig zien we tv ploegen, demonstraties en als we in de toch altijd al drukke omgeving van Caminito lopen komen we zelfs een president kandidaat tegen. Deze wijk staat bekend om de huizen van golfplaten in vrolijke kleuren. Langs het stadion van de Boca Juniors lopen we langzaam weer terug naar de boot.

 Caminito

 Estadio Boca Juniors

Op zondag 9 juli wordt de Onafhankelijkheid van 1816 op de Spanjaarden gevierd.
We verwachten dat het een chaos zal worden en besluiten om deze dag wat dichter in de buurt te blijven, ook even wat rust, de afgelopen tijd hebben we gemiddeld 10 kilometer per dag gelopen. Zo doen we de naam van de boot weer eer aan.
We bezoeken het voormalige postkantoor. Op de benedenverdieping staan alle loketten nog op hun plaats, met daartussen moderne kunst.

 Centro Cultural Kirchner (voormalig postkantoor)

Eerste parlementsgebouw tijdens onafhankelijkheidsdag.

Het dakterras is open voor publiek, en onderweg naar beneden vinden we op een van de verdiepingen een tentoonstelling over de verdwijningen tijdens het regime van Videla. Zelfs met onze beperkte kennis van spaans krijgen we koude rillingen van de geluidsopname tussen een gevangene en zijn vrouw die wordt afgespeeld.

De wijk San Telmo, krijgen we te horen, moeten we op een zondag bezoeken. Ontelbare kraampjes met antiek staan op het plein. Daartussen worden tango demonstraties voor de toeristen gegeven.
In de markthal in de buurt weer een heel andere sfeer. Naast groente en fruitkramen hebben veel BBQ restaurants hebben hier hun plek gevonden. In no-time zit het vol met eters, in de omliggende straten gaat het er iets minder hectisch aan toe en daar zoeken wij een leuk plekje voor de lunch.

We beginnen het netwerk van openbaar vervoer onder de knie te krijgen. Maar even goed lopen we nog heel wat af. Bus, metro en trein zijn allemaal heel betaalbaar en kunnen met dezelfde chipkaart betaald worden. De frequentie is hoog, nooit hoef je lang te wachten op je vervoer. In de spits is het overigens wel een uitdaging!

We willen zo langzamerhand verkassen naar de het noorden, de Delta. Met de trein, en nog een stuk te voet, hopen we daar wat te kunnen afspreken bij een van de ontelbare marina’s.
Tot onze verbazing lukt dat snel, maar de prijzen voor buitenlandse boten zijn ondertussen behoorlijk verhoogd. Daarentegen is het leven hier goedkoop, een fles wijn koop je vanaf 2 euro, een tas vol groente voor ongeveer hetzelfde bedrag, vlees in vooral grote stukken is ook niet duur. Artikelen die geïmporteerd zijn laten we liggen, die zijn niet te betalen.

In het noorden is het ook wat rustiger en in het dichtbij gelegen San Fernando en Tigre zitten de winkels die watersport artikelen verkopen, al is het assortiment zeer beperkt. En er is natuurlijk altijd wel weer wat nodig. In Ferreteria’s kun je ook het een en ander vinden, maar dat zijn allemaal mini winkels. Alles staat achter de toonbank, dat maakt het iets lastiger om een alternatieve oplossing voor je probleem te vinden. Maar de mensen zijn wel erg behulpzaam om je naar het goede adres te sturen. Helaas zijn de mogelijkheid om spullen te importeren hier uitgesloten.
Na lang zoeken hebben we een we wel wat gevonden, maar lang niet alles. In Chili schijnt het allemaal veel gemakkelijker te zijn.
Onderweg passeer je de banketbakkers die hun lekkernijen in de etalage uitstallen. Heel verleidelijk, maar gevuld met Dulche de Leche, waar ze hier dol op zijn, ook grote caloriebommen.
Uiteraard ontbreken ook de restaurants niet met gigantische stukken vlees. Allemaal erg lekker en heel betaalbaar

 Milanese, favoriet en in elk restaurant op de menukaart.

Net zoals onderdelen is ook het geldsysteem hier lastig. Zeker, de pesos is de nationale munt. Geld pinnen uit de muur kan, per dag een minimaal bedrag tegen een erg ongunstige koers.
Maar daarnaast is er een levendige ‘zwarte’ handel op straat van de Blue Dollar.
Arbolito’s staan overal om je hun handel (cambio) aan te bieden. Eigenlijk is het verboden, maar iedereen maakt er gebruik van. Er zijn zelfs kantoren met hun dagkoers in de etalage.
Omar laat ons zien hoe we het aan moeten pakken. Eerst bij een aantal vragen wat ze geven en dan slaan we toe. Tussen de winkels, via een lift naar een verdieping waar alleen maar kleine geldwissel kantoortjes zitten. Het voelt een beetje louche om daar heen te gaan, maar eenmaal binnen is het best wel professioneel. De geldmachine draait overuren, de dagkoers is die dag (6 juli) ongeveer 500 pesos voor 1 dollar, terwijl je tegen de officiële koers ongeveer de helft krijgt. Het is dus handig om US dollars bij je te hebben, maar die konden we in Uruguay gewoon uit de betaalautomaat halen.
Met een pak geld gaan we weer naar buiten.

In Marina Puerto Madero kunnen we niet contant betalen, met je pak geld ga je naar de bank om een storting te doen. Dezelfde dag, want morgen zijn de prijzen waarschijnlijk weer hoger. De inflatie is ongeveer 10% - per maand! Allemaal erg omslachtig en tijdrovend. Maar wel leuk om een keer mee te maken.
Gelukkig zijn er nog meer en eenvoudiger mogelijkheden, bij een van de vele kantoren van Western Union is het heel eenvoudig om geld op te nemen en je weet van te voren wat de koers zal zijn. De stand per eind augustus is bijna 800 pesos voor 1 euro. Of met de Dollar Turista, met een buitenlandse creditcard wordt automatisch een andere koers afgeschreven. Iets nadeliger dan cash, maar je hoeft geen pakken geld op zak te hebben. Er schijnt ook nog een dollar te zijn voor de landbouw, olie en wat al niet meer.
Het blijft een land met veel contant geld. Heb je een bon nodig is dan vaak de vraag, zo nee, dan krijg je een mooie korting! Kleine bedrijven ontvangen ook graag US$, die behouden immers hun waarde.

Plaza de Mayo.

De 2 weken in het centrum zijn om, het was leuk maar we willen nu toch wel weg uit het stadslawaai.
We hebben een plekje in Club Barlovento, dus we gaan vertrekken. Er is genoeg water voorspeld om rechtstreeks te gaan, maar we gaan voor de lange route door een van de grootste Delta gebieden ter wereld. Luis, een lokale zeiler die we in Rio Grande hebben ontmoet gaat gezellig met ons mee. Om klokslag 7 uur draait de brug, onderweg zien we boven Colonia de zon opkomen.
Het is een bijzonder gebied, een dorp rond de riviertjes, waarvan sommige heel breed zijn. Het lijkt een beetje de Suriname rivier, bruin en met heel veel troep, alleen een stukje kouder.
Er is een drukte van belang op het water, iedereen heeft een eigen boot en daarnaast zijn er nog de waterbus en ongelooflijk veel rondvaarten voor toeristen, snelle taxi’s, vissers. Een heel dorp aan het water, met school en supermarktboot. Dan heeft Luis een leuk idee, we gaan nog even een zij-riviertje in, dan kunnen we de echte Delta zien. Het wordt al snel smaller en veel drukker, en ook ondieper. Onderweg zien we mensen al verbaasd kijken dat er zo’n grote boot langskomt. Net bij het smalste stuk is het chaos, tegenliggers die niet aan de kant gaan en wij zitten aan de grond. Het is alleen modder, maar wel afgaand tij. Met wat extra gas komen we gelukkig snel los en blijven nu in het midden varen. Leuk idee Luis! Dat doen we niet weer.
Nog even tanken om de kachel aan de praat te houden en op naar Barlovento.

 Door de Delta.

 Vakantiehuis van de eerste predident van Argentinië, tegenwoordig een museum.

Busvervoer.

Het is gezellig in Barlovento, er is altijd wel aanspraak en in het weekend zelfs druk. Er zijn geen steigers, om naar de kant te gaan roep je het bootje (lancha) op die je dan ophaalt.
Maar al snel komen we ook achter de minder leuke kant van deze ligplaats. Normaal gesproken hebben we 40 cm water onder de kiel, bij laag water zakken we een beetje weg in de modder. Tot zover geen probleem. Maar na een paar dagen worden we ‘s nachts wakker en rollen bijna uit ons bed. En we zien dat het water nog veel meer gaat zakken. We schrikken ons rot. Uiteindelijk roepen we de haven maar op, maar die kunnen natuurlijk ook niets doen. De helling loopt op tot 20 graden, de boot naast ons ligt gewoon recht en we zijn erg bezorgd over beide masten. Maar we moeten het maar uitzitten en wachten tot het weer vloed wordt.
De volgende dag verzekeren ze ons dat dit zeer extreem is en bijna nooit voorkomt.

Lancha in Barlovento.

Tijdens de schoolvakantie zijn Karen en Agustin uit Brazilie hier op familiebezoek, we spreken af om samen ergens in het zuiden wat te gaan eten. Leuk om iedereen weer te zien en al hun plannen en nieuwtjes uit Guarujá te horen.
Zij kennen het restaurant wat al 150 jaar bestaat, hun favoriete plek als ze hier zijn.
Met de bus komen we door een niet zo fraaie buurt die ons doet fronsen, maar het weerzien en het restaurant maakt alles goed. Het was weer erg gezellig, waar en wanneer zullen we elkaar weer zien?

Karen en Agustin met de kinderen.

29 juli, we liggen weer aan de grond, nu 22 graden helling en we zijn niet de enigen. Bij daglicht kunnen we gelijk zien dat het onderwaterschip er nog schoon uit ziet.

Het onderwaterschip ziet er nog goed uit.

Tussen de klussen gaan we af en toe een dagje naar Buenos Aires. Vandaag eerst koffie bij La Biela en dan naar een van de meest bezochte begraafplaatsen ter wereld, Cementerio de Recoleta. Het bekendste graf is van Eva Perón, overigens niet de meest indrukwekkende die er is te zien is maar gemakkelijk te onderscheiden omdat er elke dag verse bloemen worden gelegd.
Een bijzondere plek en voor ons aparte manier van begraven, veel pracht en praal, maar ook veel vervallen graven. En nog steeds in gebruik, tijdens ons bezoek was er juist een uitvaart bezig.

14 augustus, nee, niet alweer! Dat is nu al de 3e keer! Hoezo, dat gebeurt hier nooit?
Het is ons nu wel duidelijk dat we op zoek moeten naar een betere plek. Elke keer een rusteloze dag of nacht is niet wat we willen. Erg oncomfortabel en je kunt helemaal niets doen.
Via onze vriend Luis, die ook druk voor ons aan het zoeken is, horen we dat we bij YCA San Fernando terechtkunnen. De oudste en meest chique club. We moeten alleen nog een brief schrijven die dan ergens in de komende week door de Commodore beoordeeld moet worden, als we lid zijn van een jachtclub in Nederland is het aan te bevelen dat ook te noemen. Wij zijn nog steeds lid van De Kreupel, daar maken we een mooi verhaal van. Tot onze verbazing krijgen we de volgende dag een akkoord en de vraag wanneer we willen komen. Tja, eerst weer wachten op genoeg water, over een paar dagen moet het lukken.

En soms hebben we superhoog water.

Nog een weekend te gaan. We slaan onze gerepareerde zeilen aan en worden door de Chilenen Leslie en Magdalena uitgenodigd voor een heerlijke BBQ met, zoals we al weten, heel veel vlees.

Op donderdag 18 augustus handelen we alles af bij Barlovento (contant in US$) en varen iets verder de rivier op. We krijgen niet de eerder beloofde plek op steiger 4, maar voorlopig een plekje helemaal aan het eind op steiger 12.
En gelijk krijgen we een test, de volgende nacht staat de windrichting weer verkeerd en dus weer laag water. Maar het gaat goed, de achterkant staat iets omhoog maar we blijven recht en kunnen zonder probleem gaan slapen.
In de nog beloofde verplaatsing hebben we niet zo’n vertrouwen en we liggen hier ook wel prima, in het weekend een drukte van belang maar door de week lekker rustig. We pakken de fietsen uit, alleen al de afstand naar de poort is 1 kilometer en boodschappen halen is zo een stuk comfortabeler.

Onze nieuwe ligplaats bij YCA met uitzicht op de Luján rivier. Nu rustig, maar in het weekend een drukte van jewelste.

Het is al een heel verhaal, later meer in deel 2 over Buenos Aires.