Ushuaia (Argentinië), 30 december 2023
We zijn er, Ushuaia,de zuidelijkste stad van de wereld, Fin del Mundo. Het was een onvergetelijke reis waarbij we door alle seizoenen zijn gevaren, van korte broek tot winterjas, van zon naar hagel en sneeuw, van pampa naar besneeuwde bergtoppen en op de mooiste ankerplekken hebben gelegen.
Club Náutico Ushuaia
Te beginnen in Mar del Plata, voor velen de eerste kennismaking met Argentinië. De zwitserse zeilboot Gaia komt, rechtstreeks uit Uruguay, voor ons aan de steiger liggen, we kennen elkaar al van de WhatsApp groep Patagonia. Leuk om ze nu ook te ontmoeten. We maken kennis met een hapje en een drankje en horen elkaars plannen. Ze hebben geen haast en wachten nog op een extra bemanningslid.
Wij hebben weer zin om verder te gaan. Nog even de verse groente aanvullen, onderweg zullen we niet veel kunnen vinden. De haven is ook betaald met een pak pesos, bij Western Union kregen we deze keer biljetten van 100, 200 en 500 pesos, in plaats van de gebruikelijke van 1.000.
Op de laatste avond drinken we als afsluiting met Barbara en Thierry (Gaia) nog een lekker biertje in de cervecería El Baron, we zien elkaar in ieder geval weer in Ushuaia.
Donderdag 9 november staan we bij de Prefectura op de stoep met onze papieren. We zien bijna alle kamers van het gebouw, een gezellig clubje. Alleen nog meer papierwerk zijn we vrij om te vertrekken, geen controle. Waar het hier voorheen als een super strenge vertrekhaven bekend stond is het nu heel relaxt.
Bij het daadwerkelijke vertrek moet de Prefectura nog een keer ingelicht worden via de marifoon, daarbij krijgen we nog meer instructies om ons op bepaalde tijden te melden. Eerst via de VHF, later via email.
Hoewel de weersvoorspelling goed was hebben toch al snel de eerste 2 stormen over ons heen. Het plan was om een stop te maken in Bahia San Blas, maar met 35 knopen wind vanuit het westen en omdat het midden in de nacht is besluiten we door te varen. Het was een heftig tochtje met veel onverwachte windversnellingen. Als je rustig vaart in 15 tot 20 knopen is het in een mum van tijd ineens 40 knopen. En dat gebeurt altijd in de nacht, dan is het “alle hands aan dek”. Sta je ineens in je onderbroek, in de kou, aan de lijnen te trekken om alles een beetje onder controle te krijgen.
Misschien is het een idee om het hele schema om te gooien? Overdag alleen een in de nacht met dubbele bezetting.
Even bijkomen en de veren poetsen.
Na ruim 4 dagen laten we om middernacht het anker vallen bij Fondo Cracker in Golfo Nuevo, vlakbij Puerto Madryn. Ook op de ankerplek krijgen we nog de het nodige wind over ons heen, gelukkig liggen we lekker stevig achter ons anker.
We speuren naar walvissen die hier in deze tijd van het jaar komen. Maar helaas, we komen niet verder dan een pinguïn en een dolfijn in de verte.
De beste plek hiervoor is ook aan de andere kant van de baai, maar door de windrichting is het geen goede plek om voor anker te gaan. Helaas, maar we zullen ze verderop zeker nog zien.
Vanwege de voorspelling kunnen we niet lang blijven, na een paar dagen zien we een klein weergaatje naar de volgende bestemming. Als we die niet pakken zitten we waarschijnlijk een week vast, en omdat we hier niet naar de kant kunnen is de beslissing snel genomen.
Zonsondergang en Golfo Nuevo.
De volgende bestemming is Caleta Horno, een beschutte baai die beschermd is tegen alle winden. Je ligt er op anker en een lijn naar de kant, dat zal onze eerste ervaring worden om op deze manier te ankeren.
Ondanks dat de maan zich niet laat zien hebben we in de nachten voldoende licht van de zee. De toppen van de golven geven haast licht door bepaalde algen, ook wel biolumescentie genoemd.
Langs dit deel van de kust staat er een sterke stroming, en altijd tegen. De wind is ons ook niet gunstig gezind en we besluiten voor de nacht te stoppen in Puerto Santa Elena, meer open maar met 4 ankerplekken biedt het goede beschutting voor alle winden. Wij vinden een plekje in het zuidwesten in dikke modder.
Puerto (haven) is wel een groot woord voor deze plek. Aan de andere kant van de baai is een klein en verlaten vissershutje, verder is hier geen bebouwing te zien.
Puerto Santa Elena.
De volgende dag vertrekken we aan het einde van de middag voor het laatste stukje. Na een nachttocht arriveren we in Caleta Horno. Ook hier bij de aanloop weer een sterke stroming, maar eenmaal binnen is het rustig.
We komen binnen na hoog water en zien dat de dieptes op de kaart niet echt kloppen, zomaar 2 meter minder dan aangegeven. Met een verschil tussen eb en vloed van 5 meter is het even zoeken naar een goede plek. Met 2 lijnen naar de kant kunnen we hier de volgende storm buiten wel uitzitten.
Caleta Horno is een beroemde plek voor zeilers die richting het zuiden gaan, een gemakkelijke aanloop en een veilige plek om te wachten op goede winden. Het stond dan ook al lang op ons lijstje van plekken die we willen zien. En zoals velen voor ons maken we een hike naar een van de toppen om een foto te maken als bewijs.
Caleta Horno.
Hierboven is weinig anders te zien dan rotsen, zand, pampasgras en een paar guanaco (een soort lama), een verlaten gebied. We zijn dan ook erg verbaasd als we stemmen horen boven onze ankerplek. Ze vertellen ons dat er een mogelijkheid is om met de auto te komen. We zien daarna nog regelmatig wandelaars waar we aanvankelijk dachten op een plek te zijn waar je alleen per boot kon komen.
Caleta Horno.
Caleta Horno.
Islas de los Estados, of Staten Eiland zoals het Nederlandse zeilschip de Eendracht het in 1616 heeft genoemd willen we het liefst in een keer overbruggen. Helaas moeten we toch een stop maken, de vooruitzichten zijn niet goed. En El Niño laat zijn slechte kant zien. De weersverwachting verandert snel en we besluiten Puerto Deseado binnen te lopen. Zoals we al gelezen hadden niet de meest comfortabele plek. Veel stroming in de aanloop, die natuurlijk tegenover onze vaarrichting staat.
Voor aankomst dien je de Prefectura op te roepen, helaas spreken ze geen woord Engels maar als we onze bedoelingen duidelijk maken kunnen we verder varen. Iets verder komen ze ons met de RIB tegemoet en varen vooruit om ons tussen de ondieptes door te sturen. We vinden een plekje aan een drijvend dock/duwbak bij de scheepswerf Casarena. Vanwege de stroming uit wordt het nog een heel gevecht om aan te leggen, maar met behulp van twee sterke mannen en onze boegschroef komen we aan de kant. Heel veel lijnen houden ons op de plek en dikke fenders komen van pas. Comfortabel is het niet, het piept en knerpt, maar we liggen veilig als het buiten te keer gaat. De wind komt van land en de volgende dagen lijkt onze boot wel een zandbak, het zit echt overal, binnen en buiten. We zijn weer in bewoond gebied, met een Prefectura die weer in tig-voud een stempel moet zetten. Handig om van de PDF download met de vaste gegevens al ingevuld uitgeprint voorraadje bij de hand hebt. Daarnaast moeten we ook een verklaring invullen dat we niet naar de Falklands, voor hun Malvinas, gaan.
Werf Casarena, geen marina maar geeft jachten een plekje aan de duwbak.
Vanwege het slechte weer blijven alle visser ook aan de kade.
Het voordeel van de bewoonde wereld is dat er weer telefoonsignaal is en weer nieuws kunnen volgen en berichtjes kunnen sturen. Wij zijn momenteel denken we zo’n beetje de enigen die zonder Starlink onderweg zijn. We hoeven ook niet alles te weten en belangrijke informatie komt wel via de iridium.
In het plaatsje is niet veel te beleven, we vullen de verse groenten aan en als we na 3 dagen een mooi vooruitzicht zien zijn we dan ook blij dat we kunnen vertrekken.
Maar eerst weer naar de Prefectura om hetzelfde papierwerk als bij binnenkomst nog eens in te vullen. Er komen nog een paar mannen kijken voor een ‘zogenaamde’ vertrekcontrole. De eerste komt aan boord en voelt aan de verstaging om dan te melden, akkoord, goed. Een tweede komt nog even checken of onze AIS aan staat. We vinden het allemaal prima.
Eerst moet dit net geschilderde schip uit de weg, dan kunnen wij ook vertrekken.
We varen nog net in de fourties, ons doel ligt op 55e breedtegraad, daarop hebben we onze zeilvoering aangepast, met een 3e rif in het grootzeil en een 2e in de bezaan varen we uit. De beide voorzeilen staan bij, maar die zijn snel in te rollen. Op dag 2 gaan we over naar een 2e rif in het grootzeil en 1e in de bezaan en halen we meestal een mooie snelheid, tenminste door het water, over de grond valt het tegen door de stroming die hier eeuwig noordelijk loopt. Helaas zijn er ook uren waarbij we de motor bij moeten zetten om niet achteruit te gaan.
Na 4 dagen krijgen we Islas de los Estados in zicht, daarbij krijgen we de laatste 2 uur nog een verrassing. De wind trekt aan tot 40 knopen, gelukkig zagen we dit aankomen en hadden we al weer gereefd. Maar het is nog een heel gedoe om voor de ingang van Puerto Hoppner de zeilen te strijken en in een klotsbak de smalle ingang in te varen.
Deze ankerplek bestaat uit een buiten en binnen baai. De laatste is te bereiken via een smalle en ondiepe doorgang die bij laagwater maar 10 meter breed is. Omdat het al laat besluiten we eerst in de buitenbaai te ankeren voor de nacht, wat nog niet heel eenvoudig was. Het anker klemt en wil niet naar beneden, in de striemende en koude regen zit Steven voorop de sleutelen. Gelukkig is er genoeg ruimte om te manoeuvreren. Eenmaal ankerklaar varen we terug en hebben onze eerste kelp-ervaring. Het anker houdt niet en zit gelijk vol met dit grote en taaie zeewier. In iets dieper water lukt het beter en brengen we de nacht door.
De volgende morgen bij hoog water gaan we naar de binnenbaai. Het is een spannende ervaring om door de ingang te varen. De beste plek is tussen het hoofdeiland en een kleine rots, je brengt het anker uit en daarna lijnen naar de kant vanaf de boeg en de achtersteven. De bemanning van een boot die er al ligt biedt heel vriendelijk aan om de lijnen een stevige boom vast te maken.
Er is een wandelroute maar het weer is dusdanig dat we dat overslaan. Om het eiland heen waait het 50 knopen, hier hebben we 3 dagen regen, sneeuw en hagelbuien. Ook komen er nog een paar williwaw’s over, korte en hevige winden die uit het niets lijken te komen.
Puerto Hoppner.
Sneeuw en hagel, in de zomer!
De smalle doorgang, best spannend.
De laatste dag klaart het weer op en gaan we er nog net even met de dinghy op uit. We zien een eenzame gentoo pinguïn op een rots zitten, later horen we dat deze inderdaad de enige in zijn soort op dit eiland is. De meer gewone Magellan pinguïn zie je overal. Het is een bijzondere plek, we zijn blij dat we deze stop gemaakt hebben.
Lijnen losmaken voor we kunnen vertrekken.
Nu er rustig weer is voorspeld voor de Straat van Lemaire willen we daar gebruik van maken om het Beagle Kanaal te bereiken. Het is niet zo ver meer naar Ushuaia, onderweg zijn er talloze mooie plekken om een stop te maken.
De eerste is Puerto Harberton, al sinds 1886 in privé eigendom van een van oorsprong engelse familie. De vergezichten op de besneeuwde toppen zijn hier fantastisch, als er ’s nachts een vers laagje is gevallen ziet de wereld er weer heel anders uit.
Puerto Harberton.
Tegenwoordig kun je tegen betaling een rondleiding krijgen over het terrein en een klein museum. Maar het merendeel van de toeristen komt hier om met een snelle rib naar Isla Martilla of Pinguïn Island te bezoeken. Vanuit Ushuaia worden bussen vol aangevoerd, je mag een uurtje op een klein deel van het eilandje rondlopen. Maar met de eigen boot kun je tot bijna bij het strand komen, vanaf hier heb je een mooi uitzicht op een veel groter deel van de kolonie.
Na een paar dagen trekken we een klein stukje verder. In Puerto Almanza laten we het anker zakken, de plek is redelijk beschut voor westenwinden. Maar toch klotst het behoorlijk als we met de dinghy naar de kant varen. Van vrienden hoorden we dat het hier de plek is om centolla, king crab te eten.
Op het strand zien we de fuiken al liggen, en een tiental vissersboten ligt aan een mooring.
Puerto Almanza.
Bij een wandeling door het plaatsje dat bestaat uit 1 straat, zien we talloze restaurants die het allemaal op het menu hebben staan. Het is niet te missen.
We zoeken een leuke plek en bestellen zo’n enorm beest. Het ziet er indrukwekkend uit en het is even een gedoe om het vlees uit de poten te krijgen. Maar het is zeker niet te veel gezegd, het smaakt verrukkelijk. De serveerster vertelt ons dat december de beste tijd is omdat ze nu op het grootst zijn.
De beroemde centolla.
Het plan is om de kerstdagen in Ushuaia door te brengen en inmiddels half december besluiten we het laatste stukje af te leggen. Er zijn 2 jachtclubs in de baai, een wat luxer maar verder weg en de ander dicht bij het centrum. Een vriend heeft voor ons contact gemaakt met Club Náutico, degene vlakbij het stadje.
We krijgen een plekje aan het einde van de steiger waar het wat dieper is, als derde boot. Het ligt nog vol met charters die binnenkort naar Antarctica vertrekken. Na de gebruikelijke bezoeken aan de formaliteiten nodigt Uka, de havenmeester hier, ons de eerste dag uit voor een BBQ op de steiger. Erg gezellig en leuk om iets langer dan een snel praatje op de steiger te hebben.
Al snel schuiven we door naar de steiger en krijgen we 2 veel grotere schepen naast ons. Gasten, eten, drinken, alles moet over onze boot. Gelukkig, na een week met veel wind, vertrekken deze ook. Maar het seizoen is nog lang niet voorbij. We wachten maar af wat er gaat komen.
Maximaal 3 is de regel, maar er komt zelfs nog even een vierde boot!
Maar eerst vieren we nog kerst, op een oude rondvaartboot hier aan de kade komen we samen. Voor eten wordt gezorgd, drinken nemen we zelf mee. We schuiven aan bij onze Oekraïense buren, en leren over een paar gebruiken. Ze geven ons ook tal van tips over mooie plekjes om in de Tierra del Fuego te bezoeken.
De stad in kerstsfeer.
Gezellig allemaal aan het 'diner'.
En een nieuwe vriend.
De meest gestelde vraag is, gaan jullie ook naar Antarctica. Nee, wij gaan niet.
Per maand vertrekken er hier zo’n 100 cruiseschepen naar Antarctica. Met nog een 50-tal zeilboten is het er een drukte van belang. Wij waren al niet van plan deze tocht te doen, nu we dit zien weten we dat we een goed besluit hebben genomen. Natuurlijk is het mooi, maar rustig is het allang niet meer.
Wij blijven een half jaar in deze omgeving rondvaren voor we de tocht, in de zuidelijke winter, naar het noorden starten.
Tot het nieuwe jaar blijven we nog in Ushuaia om hier rond te kijken. Daarnaast zijn we bezig met het maken van plannen om aan de Chileense kant van het Beagle Kanaal de fjorden te gaan verkennen. Het is zonde om gelijk door te gaan als er nog zo veel te zien is.
Ondertussen blijft het maar waaien, ondanks het beloofde rustige weer. We zien zelfs een beetje sneeuw, en dat midden in de zomer.
Twee keer hetzelfde uitzicht richting het Beagle kanaal.
