Februari 2023

Guarujá (Brazilië), 28 februari 2023

Thuiskomen op Sitío Forte (Ilha Grande) bij Thelma en Naude met een hapje en een drankje . Hier hebben we gedurende onze zwerftocht in dit gebied tijdens COVID menige bezoeken gebracht. Maar voor het zover is heeft het ons heel wat zweetdruppels gekost. En blaren, want in Brazilië moet je netjes gekleed en dichte schoenen aan als je de autoriteiten bezoekt. En daar zijn onze voeten na 2 jaar niet meer aan gewend.

Sitio Forte.

In Niterói eerst maar de boot schoonmaken en het meeste zout verwijderen. Het personeel is heel behulpzaam en we ontmoeten leuke mensen. Tussen het werk lunchen we in het kilorestaurant op de marina Clube Naval, heerlijk om snel even aan te schuiven, lekker en supergoedkoop.
In de stad kopen we een lokale simkaart voor de telefoon, daarover later meer.

Eerst dus inklaren. We gaan maandag 9 januari vroeg op pad omdat we weten dat we overal lang moeten wachten. De adressen kennen we en het moet het toch zo geklaard zijn? Als we onze papieren in orde hebben willen we direct door naar Ilha Grande, daarna nog een paar eilandjes in de buurt bezoeken en dan snel door naar Guarujá voor groot onderhoud. Onze visa zijn maar 90 dagen, dus we hebben nogal haast.

Rio de Janeiro, oude en nieuwe gebouwen naast elkaar.

Vanaf Niterói kun je met de ferry naar Rio, je stapt dan midden in het centrum uit. Een korte wandeling naar het eerste adres, Policia Federal (immigratie), waar we onszelf moeten inchecken. De beste man spreekt geen woordje Engels en weigert ons te helpen met hulp van google translate. Kom morgen maar terug!
Gelukkig hebben we inmiddels genoeg vrienden in Brazilië die we kunnen bellen voor hulp. Uiteindelijk doet hij via Gabriela, onze tolk zijn werk. Maar we krijgen geen stempel in ons paspoort. Dit vinden we vreemd, maar volgens zijn verklaring is dat niet nodig.
Dan naar Receita Federal (belasting) aan de overkant om de boot tijdelijk in te voeren (TECAT). Maar ….. zo vertellen ze ons, omdat wij aan de overkant van de baai aangemeerd zijn moeten we naar het kantoor daar. Na een snel kopje koffie maar weer op de pont naar Niterói.
Het is gelukkig niet ver lopen, maar daar aangekomen om 13.15 uur zijn we net een kwartiertje te laat. Balen. We gaan maar op zoek naar de bus en terug naar de boot. Vandaag zijn we niet veel opgeschoten.
Op de haven doen we ons verhaal en daar zijn ze in de overtuiging dat ze ons in Rio hadden moeten helpen. Dat horen we later ook van anderen die er wat van kunnen weten, maar de mening op dat kantoor is dus totaal anders.
Omdat dit een jachthaven is van de Marine hebben ze nauwe contacten met de Capitania dos Portos (marine), het derde adres waar we ons moeten melden. De volgende dag zal iemand ons met de auto naar de contactpersoon daar brengen en dan moet het allemaal goedkomen.
Dinsdagmorgen op weg naar de auto worden we aangesproken door een lokaal stel die van onze problemen heeft gehoord. De vrouw, Margareth, biedt aan met ons mee te gaan om te helpen. Nou, heel graag natuurlijk.
Met de auto maken we een enorme omweg en komen ook nog eens in een file terecht. De pont zou natuurlijk veel sneller zijn geweest. We krijgen een VIP behandeling bij de Capitania en in een mum hebben we deze papieren in handen.
Ook hier, Receita Federal in Rio moet jullie gewoon inchecken. En verzekeren ze ons dat we zeker een stempel in ons paspoort moeten hebben.
Dus met Margareth eerst naar de Receita in Rio. Weer hetzelfde verhaal, maar zij geeft niet op. Na veel getelefoneer naar de bazen komen we er achter dat ze ons toch echt niet gaan helpen, bureaucratie ten top. En om het nog leuker te maken: de enige ambtenaar in Niterói die dit werk doet is met vakantie. Daar nemen ze zelfs in Rio geen genoegen mee, na nogmaals een tijd bellen komt er een oplossing.
Wij moeten nog diezelfde dag op het kantoor in Niterói alles aanleveren en de beste man gaat vanaf zijn huis het papierwerk regelen. Het kantoor blijft voor ons open om alles in ontvangst te nemen.
Maar eerst gaan we terug naar de Policia Federal om een stempel in ons paspoort te halen. Daar gaat ook weer de nodige discussie aan vooraf, maar door de vasthoudendheid van Margareth lukt het toch.
We gaan snel naar de pont om de papieren af te geven aan een contactpersoon die alles aan zijn baas zal doorsturen. De volgende morgen kunnen we het ophalen.
Nu even tijd voor ontspanning, ons middagje Rio is onze neus voorbijgegaan maar trakteren onze beste hulp ooit maar op een koud biertje en een lekkere lunch in Niterói.

Margareth, onze held.

Dag 3, als Margareth rond half 10 uur belt is er nog niets gedaan. Wel komen er vervolgens allerlei vragen die we ook op de online aanvraag hebben ingevuld. Aanvullende stukken moeten worden opgestuurd. Nog meer vragen.
Na een paar uur komt het verlossende telefoontje, we kunnen naar zijn huis komen, maar wel direct.
Snel een taxi regelen. Daar wacht ons naast de nieuwe TECAT nog een verrassing. Je gelooft het bijna niet. Maar tijdens ons vorige bezoek aan Brazilië is er iets fout gegaan. Onze boot is 2 x ingevoerd en maar 1 x uitgeschreven. Hij legt ons uit dat we ondanks deze fout toch een nieuwe TECAT krijgen. Maar we moeten wel regelen dat dit wordt opgelost voor we het land verlaten.
Snappen jullie het nog? Wij ook bijna niet. We piekeren ons suf waar de fout gemaakt kan zijn. Uiteindelijk komen we er achter dat het in Santos is gebeurd. Daar zijn we toch een tijdje in de buurt dus hebben we alle tijd om het op te lossen.
Ook hier horen we dat de stempel in ons paspoort zeker nodig is.
Planning was 1 dag, maar uiteindelijk zijn we bijna 3 dagen bezig met inklaren, maar toch gered. Heel veel dank aan Margareth, zonder haar waren we nog geen stap verder gekomen. Zoals we al wisten zijn de inwoners van Brazilië super vriendelijk en behulpzaam, maar bij de officiële instanties is alles erg moeilijk.

 Yess, het is gelukt!

Even relaxen bij het zwembad van de marina.

Het plan was om een paar dagen in Urca te ankeren. We beperken dit nu tot een middagje onder de suikerberg. Wel hebben we nu eindelijk de kans om de baai en onze boot van bovenaf te zien, dus snel de bijboot in het water en naar de kant, een stukje lopen naar de kabelbaan en dan aansluiten in de wachtrij. Vanwege de zomervakantie is het erg druk, en ook hier komen we Nederlanders tegen. Even in je eigen taal kletsen maakt het wachten iets aangenamer.

Aanloop Rio de Janeiro, links de sugarloaf en rechts het christusbeeld. 

De dinghy parkeren in Urca, zonder slot in deze miljoenenstad.

Boven op de sugarloaf met uitzicht op onze boot.

Bij zonsondergang varen we langs de Copacabana, op naar Ilha Grande waar we in de vroege morgen aankomen.

Er zijn zoveel mooie ankerplekjes, maar veel hebben we al meerdere malen bezocht. We gaan direct door naar Sitio Forte en droppen daar het anker. Weer even wennen dat je hier op minimaal 14 meter diepte ligt. ’s Middags gaan we voor de lunch naar de kant. De serveerster kent ons nog en zet gelijk het goede merk bier voor ons neer. Mooi uitzicht, een lekker visje er bij, we zijn tevreden.
Behalve dan de muggen, die zijn hier in overvloed.
Via Ilha Cotia, Picinguaba (een klein vissersplaatsje waar we de enige ‘vreemde’ boot zijn) en Ilha do Tamandua varen we naar Guarujá. Voorlopig onze verblijfplaats voor groot onderhoud.

Rustige ankerplekken onderweg.

Op donderdag de 18e liggen we aan de steiger van MCP en worden door iedereen, op z’n Braziliaans, met een hug verwelkomd. Twee jaar geleden waren we hier ook om ons voor te bereiden op Patagonië, toen is dit zo’n beetje onze tweede familie geworden.
Ook zijn we blij dat Pedro hier nu werkt, alles in de gaten houdt en zo nodig voor ons vertaalt.
Het onderwaterschip is al tijden een grote zorg, in St Martin werd de situatie zo erg dat er niets ander op zit dan alle verf verwijderen en vanaf het staal opnieuw beginnen.

Maandag 23 januari worden we uit het water gehesen. Het onderwaterschip afspuiten, wat altijd een vies klusje is slaan we over, alles gaat er toch af. De waterlijn maken we wel schoon zodat die duidelijk zichtbaar wordt. Anodes en propellers van de boegschroef halen we er af en beschermen de bouten en andere kwetsbare punten.

De eerste week gaat op aan voorbereidingen en afspraken maken.
In Santos ingecheckt bij Capitania. Straler en schilders opdracht gegeven, maandag gaan ze starten. Opdracht voor wat RVS werk gegeven. Nieuwe service accu’s besteld, omdat in het zuiden veel minder zon is willen er meer capaciteit ter beschikking hebben. Met 920 Ah op 24 Volt moeten we een heel eind komen.

Santos.

Met Andre (Uber chauffeur, maar ook per uur in te huren) gaan we op zoek naar materiaal om de accu’s stevig vast te zetten. En ook gelijk maar even langs de supermarkt om de voorraad aan te vullen want, dat is hier weer betaalbaar. En we nemen natuurlijk een fles cachaca mee.

Voor het weekend nodigen Marcos, de stroomexpert van Guarujá, en zijn vrouw ons uit voor een dagje Santos. Eerst gaan langs de accu leverancier om de betaling te doen en nog aanverwante spullen te kopen en dan wat eten en drinken. Met ons vieren storten we ons in een traditionele Braziliaanse zaterdag. Muziek, caipirinha’s en Feijoada.
Op zondag nog eens dunnetjes overgedaan met een BBQ bij Karen en Agustin.

Party.

De tweede week verloopt wat minder voorspoedig. De generator van de stralers werkt niet, het materiaal is te nat en de verf moet van de fabriek komen. Gedoe en een verloren week.
Bij ons chaos in de boot. De nieuwe accu’s komen op een andere plek: onder ons bed en volgestouwd met spullen. Alles moet er uit om een frame te bouwen.
Intussen komt ook de laatst opgeleverde MCP schip (34 meter) binnen voor wat laatste klusjes. We kennen de eigenaar, bij ons vorige bezoek aan Brazilië hebben we hem ontmoet. Zelf is hij ook aan boord en maken even een praatje.
Bart, de Nederlandse ontwerper, is deze week op bezoek voor een fotosessie en interview. Ze hebben geen geluk, de regen komt weer eens met bakken naar beneden waardoor hij zijn terugreis uitstelt.
Met Manoel, de eigenaar van de werf, en 3 Nederlanders maken we in het weekend een rondrit langs de kustlijn van Guarujá. Eten onderweg een hapje en uiteraard moet Bart een caipirinha proeven voor hij terugvliegt.
’s Avonds hebben we nog een klein feestje voor Steven’s verjaardag op de werf.

Het gaat gebeuren, alles staat klaar en ze kunnen aan de slag. Het plan is om steeds een deel te stralen, drogen en dezelfde dag de eerste laag verf aanbrengen. Maar het stralen gaat superlangzaam. Als de schilders klaar staan om het eerste deel schoon te maken zien we dat de joggel niet schoon is. Dat moet morgen eerst overgedaan worden voordat het volgende deel gestraald wordt. Maar we hebben een heel eigenwijze man aan het werk die niet luistert en gewoon verder gaat en niet eerst de fouten oplost. Een hoop gepraat tussen Pedro, verfleverancier, schilder en straler. Na de tweede dag van stralen nog steeds geen verf. Wel een hoop gedoe.
Aan het einde van deze week is er dan eindelijk een deel van de eerste grondlaag aangebracht.

Binnen gaat het accu project ook door. Steven gaat alles opnieuw aansluiten met extra zekeringen. Snap er niet veel van, maar ziet er perfect uit.
Het weekend gebruiken we om het dek weer enigszins schoon en stofvrij te maken.

Nieuwe accu's.

Het stralen gaat nog steeds moeizaam, maar elke dag komen we een klein stukje verder. De eigenwijze vader komt niet meer, nu heeft de zoon het overgenomen wat een stuk soepeler werkt.
Omdat ze de zeilen beter hebben bevestigd heel wat minder rotzooi op dek.
De accu’s worden aangeleverd en kunnen onder bed geplaatst worden, Steven heeft nog een paar dagen nodig om de hele bekabeling aan te sluiten. Deze klus is geklaard.
Ondertussen pakken we de bimini aan, de zon heeft behoorlijk zijn werk gedaan. Een extra laagje maakt de boel voorlopig weer waterdicht.

Inmiddels de vijfde week op de kant. Carnaval is heilig en iedereen is maandag tot en met woensdag vrij.
Helaas zijn alle buitenactiviteiten verboden, vanwege de vele regen zijn er op verschillende plekken overstromingen en aardverschuivingen. Ook zijn er doden te betreuren.
Maar er zijn nog wel kleine lokale feestjes te vinden. Vlakbij Tombo beach is er muziek op het plein, daarna worden we uitgenodigd om bij een samba school te kijken. Heel anders dan we verwacht hadden, maar een hele belevenis om dit tussen de lokale bevolking mee te maken.

Elke wijk heeft zijn eigen carnaval feestje.

Donderdag gaan de stralers weer aan de slag, dat duurt niet lang, de generator ontploft zo’n beetje. Dit is geen Europa waar je direct een andere voorhanden hebt, pas de volgende dag kunnen ze verder. Maar ze werken hard door en krijgen de klus geklaard. De kwetsbare delen worden volgende week met de hand gedaan.
Het dek en de romp zien er niet uit, weer een grote schoonmaakbeurt om het enigszins leefbaar te houden.
Zondag wordt een relaxdag met een late lunch en een strandwandeling.

We moeten naar een andere plek wegens werkzaamheden aan de betonvloer. Niet erg, zo hebben we gelijk een schone werkplek.
Maar weer een verloren dag, op een schema wat toch al ver achter loopt.

Mooi ingepakt voor een stoffig klusje, de kielzool schuren.

En ja, wat is er toch met die telefoons?
In Niterói hebben we twee sim kaarten gekocht. Bij de telefoonwinkel willen ze die echter niet voor ons activeren want daarvoor je moet een CPF nummer (sofinummer) hebben. Het nummer wat we van vrienden hebben gekregen helpt niet, je moet ook persoonlijk aanwezig zijn. In een kiosk net ernaast vragen we of ze ons heel misschien niet kunnen helpen. En gelukkig zijn de mensen hier heel aardig, een telefoon werkt op het Braziliaanse nummer. We durven niet te vragen om nog meer tijd voor de andere sim, maar voorlopig zijn we online.
Maar we willen toch eindelijk de andere telefoon op een lokale simkaart aan de praat krijgen. En sinds kort zijn we erachter dat we een tijdelijke CPF voor buitenlanders aan kunnen vragen. Dat moet de oplossing zijn. Online aan te vragen en bij een lokaal van kantoor van Receita ophalen. De simkaart hadden we al, dus fluitje van een cent zou je zeggen. Maar dit is natuurlijk Brazilië en telefoon is een officiële instantie.
Na veel pogingen, hulp en bezoek aan telefoonwinkel krijgen we te horen, met een CPF voor buitenlanders kun je alleen een abonnement afsluiten. Dat is niet de bedoeling, voor de resterende maanden gaan we dat niet doen. Dus gaan we op zoek naar een kennis die met hun nummer onze telefoon eindelijk aan de praat krijgt. Hoe moeilijk kun je het maken?