Maart 24

Puerto Williams (Chili), 8 maart 2024

Omdat de Circuito Ventisqueros (Gletsjer route) op Chileens grondgebied gaan we op 18 januari met onze scheepspapieren op pad om het rondje langs de 3 kantoren om uit te klaren. Daarna is het wachten op de controle van de Prefectura, want die is hier best streng maar brengt hier gelukkig geen hond mee. Nadat de checklist is afgewerkt krijgen we de laatste handtekening, de volgende morgen vroeg vertrekken we naar Puerto Williams.

Uitzicht op Cordillera Darwin, de grootste gletsjer in dit gebied en al van verre te zien.

Voorheen was het mogelijk om tegenover Ushuaia, aan de overkant van het Beagle kanaal in te checken, evenals dat zo was tegenover Puerto Williams. Helaas is dat al een tijdje niet meer het geval en zullen we een dagtochtje naar het oosten moeten maken om de benodigde papieren in orde te maken. Een gevolg van de COVID periode, of wellicht hebben de naweeën van het historische grensconflict tussen de 2 landen hier ook een beetje mee te maken?

Maar voor het zo ver is hebben we nog een aantal dingen te doen.
Ten eerste het oude jaar uitluiden, dat doen we aan boord van de Wandelaar samen met onze vrienden Julia en Hector van Fuegina die net zijn aankomen uit Puerto Williams. Aan land is het erg stil, er zijn weinig mensen op straat en we zien slechts een enkele vuurpijl de lucht in gaan.
Daarna hebben we een paar drukke weken. Bevoorraden van eten, drinken en diesel is in Argentinië zoveel goedkoper. En de boot moet regelmatig verplaatst worden, er zijn vertrekkers naar diverse bestemmingen en de charters komen al weer terug van hun eerste of tweede tocht naar Antarctica. Tussendoor lopen we ondanks onze 4 vaccinaties ook nog eens een covid besmetting op, maar gelukkig duurt die niet al te lang.
Ondanks de wind die met 50 knopen over de steiger raast heeft Uka, de havenmeester, het idee om een BBQ te organiseren. Maar op een beschut plekje is het een gezellige middag en een mooie afsluiting van onze tijd in Club Nautico.

De stad Ushuaia is van ouds ontstaan als plek waar de gevangenen uit het noorden naar toe werden gestuurd. Tussen 1896 en 1947 waren hier maximaal 600 vastgehouden worden. Tegenwoordig zijn in het complex diverse musea ondergebracht. 

Patagonisch lam op de traditionele manier klaargemaakt behoort tot een van de specialiteiten in deze regio. 

Als een zeiler Puerto Williams zegt komt dat overeen met de beroemde Micalvi. Een oud en gezonken vrachtschip van de marine, nu in gebruik als een ponton en clubhuis voor de zeiljachten.
Het papierwerk gaat hier iets sneller en gemakkelijker dan aan de overkant.
Het nederlandse zeiljacht Simon de Danser komt ook aan de boot liggen, lang geleden aan komen varen en nooit meer weggegaan. Tijdens een drankje en hapje in de Micalvi geven ze ons tal van tips voor mooie plekjes. Ook van Mon Coeur, een Oekraïense charterboot, krijgen we handige informatie.
Maar voordat we daadwerkelijk mogen vertrekken dienen we eerst een zarpe (vergunning) te halen bij de Capitan van de Armada. Ook dat is weer supersnel geregeld, de geoorloofde wateren zijn aangegeven en we moeten ons elke dag onze positie melden.

Puerto Williams in de gemeente Cabo de Hornos (Kaap Hoorn) is de hoofdplaats van de provincie Antarctica. De meningen verschillen of dit een stad genoemd kan worden. Met 3.000 inwoners, waarvan de helft bestaat uit personeel van de Armada, en paarden en koeien die los in de straten lopen menen wij dat het een dorp is.
Maar verkennen komt later omdat we al snel vertrekken voor de Circuito Ventisqueros (ronde om Isla Gordon).

Puerto Williams.

Hieronder een klein overzicht van de vele Caleta's, gletsjers en watervallen die we onderweg hebben gezien. 

Caleta Eugenio, achter kelpvelden ligt onze tweede caleta. Tijdens een wandeling zien we grote beverdammen.

En we komen de gaucho Claudio tegen die in een estancia verderop woont. Hij is op weg naar zijn koeien die vlak bij ons lopen, de boerderij is nog 2 uur verder richting het westen.

Caleta Ferrari, tot voor kort was ook hier een estancia. Nu is de plek verlaten, wel lopen er nog wilde paarden.

Een fuik om de centolla te vangen, eenmaal uitgegraven blijkt die nog in goede staat. Benieuwd of we wat kunnen vangen.

Uitzicht op de gletsjer Holanda. Vanaf Caleta Olla maken we een wandeling naar de tegenoverliggende berg. Op zoek naar een pad zijn een paar rubber laarzen geen overbodige luxe. Vaak volg je de paden van de guanaco, de terugweg is lastiger te vinden en we komen dan ook op een andere plek beneden dan het startpunt.

Caleta Mediodía, dit is met zo'n 35 meter breed wel de smalste caleta waar we geweest zijn. Achteruit naar binnen varen, anker uit en dan snel lijnen naar de kant. De centolla fuiken op de kant geven aan dat het hier een goede plek is.

Caleta Cinco Estrellas, ook bij slecht weer zijn de vergezichten prachtig. 

Caleta Cinco Estrellas. In een kleine baai, met een waterval net achter je. Door de vele regen komt het water via het bovengelegen meer met geweld naar beneden.

Op weg naar de eerste gletsjer, de westelijke arm van Seno Pia. De brokken zijn wel erg groot!

Uitzicht vanaf onze ankerplek in Caleta Beaulieu.

Wakker worden en dan lig je ineens tussen het ijs.

In de oostelijke arm van Seno Pia en veel minder is en kunnen we tot dicht bij de gletsjer komen.

Dit uitzicht verveelt niet snel.

Isla Pincho, een veilige ankerplek bijna aan het einde van de Seno Garibaldi. De gletsjer iets verderop is een van de meest actieve, vooral aan het einde van de dag drijven grote ijsbergen met behoorlijke snelheden langs. Achter het eiland liggen we veilig. 

In de morgen slechts wat kleine brokken ijs. 

Vlakbij ligt wat ons betreft de mooiste Caleta die we hebben bezocht. Caleta Alakush op Isla Chair, een klein eilandje in de Brazo Noroeste (in het verlengde van het Beagle kanaal). Omdat we hier wat langer willen blijven en er kans is op williwaws hebben we vier lijnen uitgezet.

Tijdens een van de mooie dagen besluiten we een klein rondje met de dinghy te varen, tot onze verrassing komt er al snel een grote groep dolfijnen met ons meezwemmen. 

Isla Cook. Een caleta die niet in de bijbel van Patagonië staat, we weten dus ook geen naam en hebben het Caleta Wandelaar genoemd. Helaas is er deze dag alleen maar regen. Een voorgestelde wandeling naar de top van een vulkaan zou gekkenwerk zijn, door de verzadigde bodem is het ook op een vrij open gebied al moeilijk begaanbaar.

Inmiddels zijn we aangekomen aan de zuidkant van Isla Gordon in Estéro Coloane, in de verte als een klein stipje ligt onze boot. 

Uitzicht vanaf de boot, met vier lijnen naar de kant. Na dagen van regen zijn de watervallen gigantisch. 

Terug van een vermoeiende en spannende wandeling even kijken of we wat gevangen hebben. Yess, en zelfs een hele grote!

Voorlopig de laatste gletsjer in Estéro Fouque, helaas is het weer een grijze dag. 

We hebben nog veel meer gezien en meegemaakt, maar de bovenstaande hebben wel de meeste indruk op ons gemaakt. Op sommige plekken blijven we lang en soms vertrekken we weer snel. Het is fijn dat we geen haast hebben want het weer is onvoorspelbaar. Onderweg zien we al veel boten die de tocht naar Puerte Montt of verder maken, velen met een tijdsdruk om op tijd te zijn voor het seizoen van de Pacific. Wij vinden het zonde om niet van deze omgeving te genieten, vooral ook al omdat de tocht hier naar toe wel wat doorzettingsvermogen van je vraagt.

Foto gemaakt door Hanse Explorer tijdens het uitvaren van Estéro Coloane. 

 
Na 6 weken zijn we weer terug in Puerto Williams. Het waait hard en het is druk is aan de Micalvi, daarom maken we vast aan een mooring, later zien we wel weer verder.