30 september 2018
Begin van de avond vertrekken we uit Baiona, met eerst nog een lekker windje in de rug maar die verdwijnt helaas en het laatste stuk moet helaas weer de motor bij.
Als we de volgende morgen Leixões binnenlopen krijgen we 25 knoop (6 Bft) over ons heen, vissersboten varen in en uit de smalle haveningang en wij zitten er precies tussen in, pff.
Het ankeren gaat gelukkig in een keer goed en kunnen we even uitpuffen en een dutje doen.
Het dorpje was in vroeger tijden best mooi en heel anders dan in Spanje. Nu echter veel vervallen en dichtgemetselde woningen, echt zonde.
We liggen naast de jachthaven voor anker tussen een containerterminal en een overslag voor vloeibaar gas, een hoop herrie. Daarbij ook nog de stank van de chemische industrie even ten noorden van de haven. Niet echt fijn, het plan is om de volgende dag met de bus naar Porto te gaan, en dan gelijk weer verder. Maar de koelkast doet het niet meer, dat moet eerst opgelost. Na een hele dag zoeken blijkt een weerstand niet goed te zijn en werkt alles weer.
We blijven nog een nacht extra en gaan de volgende dag dan toch naar Porto.
Bij de bushalte ontmoeten we een stel zweden die in de haven liggen, zij vertellen dat het daar nog erger is dan buiten.
We hebben geen spijt van een extra dagje stank, Porto is een prachtige stad. Veel grote en mooi gerestaureerde gebouwen, en de voor Portugal de bekende tegeltjes aan de muur.
Het is wel heel toeristisch maar er zijn nog genoeg plekken waar het minder druk is en je merkt dat niet alles zo mooi is. Veel meer dan ruines is het vaak niet wat nog overeind staat.
Als je in Porto bent is een wandeling over de brug Luiz-1 over de rivier Doura natuurlijk een must, beneden heen en bovenlangs weer terug.
Nog even uitpuffen met een drankje en zoeken we de bus weer op.
De tram komt langs en daarna een groep studenten die die dag een ontgroeningsritueel hebben, we kwamen ze de hele dag al tegen.
De eerste jaars zijn in rood-wit en hebben allemaal een grote speen omhangen en de oudere jaars omringen hun, geheel in het zwart gekleed. Bij de kathedraal wordt nog wat gezongen en een groepsfoto gemaakt.
Via Peniche, waar we alleen achter anker hebben overnacht komen we op zondag 30 september aan in Cascais. We zijn nu 3 maanden onderweg.
Tot nu toe voelde het nog steeds dat we op tijd moesten varen en snel bepaalde stukken overbruggen. Vanaf nu nemen we de tijd, we blijven hier een tijdje en gaan met openbaar vervoer Lissabon en de rest van de omgeving hier verkennen.
25 september 2018
Met weinig wind naar Ria de Pontevedra, op zee worden we gewenkt door een Ierse zeilboot die motorproblemen heeft, of we ze een eindje mee willen nemen. Geen probleem. In de ria staat meer wind en willen ze op zeil verder. Wij gaan de eerste haven binnen, Portonovo.
Hier willen we wat klusjes doen en ook eindelijk de permit eens binnen zien te krijgen die we al een week geleden hebben aangevraagd. Deze hebben we nodig om op de National Park eilanden voor de kust te mogen ankeren.
Eerst zelf gebeld, er is iemand die engels spreekt en die kan mij vertellen dat ik vandaag een email krijg met de permit. Niet dus.
De volgende dag weer bellen, de engelse meneer is er vandaag niet, alleen spaans en dat spreken we nog niet zo goed.
De havenmeester probeert het en komt na veel doorverbinden ook niet verder.
Dan maar verder deze ria in en naar Combarro, weer erg ondiep om te ankeren en daarom lopen we de haven in. Hier ligt ook Zilt met Jose-Anne en David.
Met hun hebben we in maart hebben tijdens de vertrekkersdag in Enkhuizen voor een artikel in het blad Zeilen samen met Whiskey Romeo 4 een middag op het IJsselmeer gevaren.
Erg leuk om elkaar weer te ontmoeten en bij te praten.
Hier ook weer via de havenmeester achter de permit aan, hij belt en het is no-time geregeld.
Waarom het zo lang duurde? De scanner was kapot!?! Ja zegt hij, dit is Spanje.
Combarro wordt aangeprezen als de mooiste plaats in Galicie en dat is waar. Het is zeer het bezoeken waard, een oud en mooi gerestaureerd centrum met een heel ander stratenplan dan we eerder gezien hebben.
Vrijdagavond, we hebben net gegeten en daar komt een douaneboot aan, ja hoor, het is weer raak.
Alleen papierwerk deze keer, na een kwartier zijn ze weer weg.
Combarro bij mist
Na 2 nachten gaan we een stukje terug naar zee en ankeren voor het lange strand van Aquete.
We hebben hier heerlijk gewandeld, het plaatste zelf is niets bijzonder.
Wel apart was de mist die we zo binnen zien trekken, zo hadden we dat nog niet eerder gezien.
Nog een beetje nevelig gaan we naar Isla Ons. Het is niet echt mooi weer maar voor een lange wandeling is dat prima. Het is een mooi eiland, maar wel erg toeristisch.
’s Morgens hoor ik motorgeluiden en denk, de buren gaan vroeg weg. Maar als het aanhoud ga ik toch maar even kijken. Het blijken een zestal vissers te zijn die in volle vaart hun netten uitgooien en dan vlak langs ons varen. We zetten ons deklicht maar aan omdat we bang zijn dat ze ons niet zullen zien. Bij daglicht vertrekken ze weer, volgens ons was alles wat ze gevangen hebben zeewier wat in bossen overboord gaat.
We vertrekken die morgen naar Ensanade de Limes en ankeren vlak voor het strand. We wandelen hier een stukje door de plaats, waar behalve een camping niet veel te doen is.
Aan het eind van de middag komt er een spaanse zeilboot bij liggen en deze gaat met hoogwater vlak bij het strand liggen. Wij vinden dit een beetje vreemd, maar denken “hij komt van hier, dus hij zal het wel weten”.
’s Avonds komt de swell goed binnen en liggen we behoorlijk te rollen. Ineens zien we een reddingboot de baai binnenkomen, blijkt onze spanjaard aan de grond te zitten. Hij wordt losgetrokken en meegenomen richting Vigo.
Ook de volgende dag blijven golven binnenkomen en besluiten we ondanks de dikke mist naar Isla Cies te gaan. Met radar aan zijn we er gekomen, maar een pretje was dat niet.
We weten dat we vlakbij de ankerplek zijn, maar zien nog niets. Op het allerlaatste moment zien we een catamaran liggen. Maar goed, denken we, we gooien het anker uit en wandelen maar.
Dus niet, het anker gaat niet uit de kluis, een bout blijkt losgetrild en alles zit een beetje scheef waardoor het anker niet te gebruiken is.
Er zit niets anders op dan weer terug te gaan en eerst een en ander te herstellen.
We wilden toch al naar Vigo, dus daar gaan we weer door de mist. Op de ria hebben we gelukkig meer zicht.
De eerste 2 havens in Vigo konden we niet in en de derde, naast scheepswerven, wilden we niet. We moeten in een haven zijn, dus dan maar Cangas proberen? Een kleine haven, dus geen garantie van een plaats. Na wat communicatieproblemen krijgen we een plaatsje op een kopsteiger. Naast ons vertrekt de veerboot naar Vigo, de eerste om 07.00 uur, dus lekker vroeg wakker.
Onze vriend Pepe verleent hand en spandiensten, daarna eerst even bijkomen met een drankje.
De volgende dag aan de slag, het was een lastig klusje maar uiteindelijk is het geklaard.
Cangas is een erg leuke plaats, dagelijks een goede overdekte vis- en groentemarkt en natuurlijk de voor Spanje zo bekende chinese bazaar, goed bezocht door watersporters.
En wat hier heel fijn is, fantastische wifi ontvangst!!! Dat wordt overal beloofd, maar werkt vaak niet, maar hier kunnen we het bijna niet geloven, zo goed.
We blijven 3 dagen, en ontmoeten Jaap en Anneke met de Kim uit Enkhuizen. Wij hebben hun in 2016 in Noorwegen ontmoet. We hebben een erg gezellige avond met ze en praten lekker bij.
De volgende dag naar Baiona, we kunnen weer ankeren en dat doen we dan ook in de ruime baai.
Een mooie plaats, met redelijk weinig bouwvallen vergeleken met andere dorpjes. Erg leuke straatjes en leuke barretjes. Baiona is de eerste haven die hoorde dat Columbus Amerika had ontdekt. Een replica van zijn schip ligt in de haven.
’s Avonds hoort Steven wat langs de boot schuren, het blijkt een gezonken mooring te zijn die we wel eerder hadden opgemerkt maar toen dachten we dat die ver genoeg van ons af lag.
We trekken de ankerketting iets in en denken dat het goed gaat. De volgende dag blijkt dat dat ding weer naast ons ligt. We gaan nu toch maar even verplaatsen.
Hier 3 dagen rondgekeken, lekker gegeten en veel gewandeld.
Op naar Portugal!
11 september 2018
Na een week in La Caruña wordt het hoog tijd om weer verder te gaan.
De eerste stop is Camariñas, na de drukte van de stad een grote baai voor zo’n 10 boten her en der verspreid achter het anker. Geen deining en rukkende landvasten aan de steiger, heerlijk geslapen.
De volgende dag gaan we Cabo Finisterre ronden, weinig wind en wel weer de oceaandeining maar we hebben nog redelijk kunnen zeilen.
Finisterre is voor de Santiago gangers de uiteindelijke bestemming, we hebben het kerkje gezien maar door de deining konden we niet in onze bijboot komen. Achteraf hoorden we dat we ook niet veel gemist hebben.
Uiterste puntje van Cape Finisterre
In de pilot zien we in de baai Sardineiro, volgens de windvoorspelling moeten we hier beschut liggen.
In de ria’s met bergen rondom gaat dat niet op, waar je ook vaart of ankert, de windrichting is niet te voorspellen. We gaan maar verder naar de eerste echte ria, Ria de Muros.
In Muros ankeren op 10 meter diepte, dat is wel even spannend, maar ondanks de harde wind blijven we prima op onze plek.
De plaats zelf is niet heel spannend, veel vervallen en half ingestorte woningen, heel jammer.
Waar in La Caruña de winkels nog de hele dag open waren, hebben we hier te maken met de siesta, van 2 tot half zes is echt alles dicht. Even wennen.
Dan moet Steven er toch maar aan geloven, de tondeuze die we in Engeland hebben gekocht is voorzien van een europese stekker en kan gebruikt worden. Al zeg ik het zelf, voor de eerste keer valt het niet tegen.
Daarna gaan we naar de overkant naar Portosin, waar ook al zoveel wind is dat we de eerste dag niet van boord kunnen.
Portosin is erg vergane glorie, toen wij er waren kwam er een groep solozeilers aan uit Frankrijk, wat nog enige reuring gaf. Verder is het een vissershaven. In het dorp staat de helft van de huizen en winkels leeg.
Van hieruit willen we met de bus naar Noia, we kunnen wel de bustijden vinden, maar de bushalte is een ander verhaal.
Jammer, maar we komen nog wel meer moois tegen.
We gaan weer anker op naar de volgende ria, Ria de Arousa.
Eerst lekker aan het strand voor anker bij Ribeira en daar de volgende morgen een lange wandeling gemaakt.
Verderop in Rianxo is de hele week een festival gaande met als hoogtepunt een processie de maritima, ook over water dus.
Het blijkt springtij en een plaatste vinden om te ankeren is even lastig, in de haven is ook geen ruimte voor ons, we varen alweer terug als we besluiten om op de enige en niet zo aantrekkelijke plek voor anker te gaan, naast de waterzuivering. (gelukkig stond de wind in de goede richting)
Achteraf een goed besluit want alle schepen van de processie komen vlak langs ons, we zitten eerste rang.
Zowel op land als op water een belevenis om mee te maken.
Procession maritima Santa Maria de Guadeloupe
Op een van de de blauwe boten vooraan staat nu het beeld, zoekplaatje.
Deze ria is wat ons betreft erg beschadigd door de vele visfarms, viveros, die hier liggen. Je mag er niet tussendoor, behalve bij een corridor. Erg jammer van deze mooie ria.
We zijn van plan om bij Isla Arosa te ankeren, maar hier weer veel viveros, dat trekt ons niet zo erg.
Bij toeval zien we aan de overkant Pobro do Caramiñal. We ankeren hier recht voor de supermarkt, altijd handig. Ook nog een mooi dorpje, helemaal goed.
Uitzicht op de haven van Caramiñal