Augustus 2020

Ilha da Gipoia (Brazilië), 25 augustus 2020

Wachten op goede wind, wachten op het einde van corona, wachten op een vaccin, wachten op het openen van de grenzen, wachten op …..

Dat eerste zit in de normale routine van het onderweg zijn met een zeilboot, die kans is ook redelijk in te schatten en goed beschreven wanneer je het beste bepaalde gebieden kunt bezeilen. Maar voor het overige kan niemand een zinnig woord zeggen hoe lang het nog duurt. En waar kun je dan het beste wachten?

 Abraão, straten van zand en kunstige richtingaanwijzers.

Dat we de hulp van Pieter zo snel moesten inroepen hadden we niet kunnen bedenken. Als we na het weekend de motor willen starten om weer een rondje boodschappen te doen maakt die wel een heel raar geluid. Snel contact gezocht met onze motorman Klaas uit Joure. Het blijkt heel simpel, de accu’s zijn op. Met onze generator kunnen we die gelukkig zo ver bijladen dat we kunnen starten en toch naar de supermarkt kunnen varen.

Daarna ankeren we bij Ilha da Gipoia en nemen contact op met Pieter of hij een goed adres weet voor nieuwe accu’s. Dat gaat allemaal supersnel, de volgende dag hebben we een prijsopgave waar we niet lang over na hoeven te denken en de dag erop kunnen we in Angra de nieuwe accu’s ophalen.

Wachtend op de accu’s in Enseade de Fazenda op Ilha da Gipoia komt er een bewoner een praatje maken. Hij vaart elk jaar in Europa als kapitein op een zeilschip, maar om bekende reden dit jaar natuurlijk niet.

Als hij naar de betekenis van onze bootnaam vraagt zegt hij dat zijn boot ook Wandelaar heet, maar dan op zijn Portugees ‘Caminhante’. 

Het prachtige huis met de Caminhante voor de deur.

Ja, hoe is het vervoer tussen de eilanden en het vasteland geregeld?

Nou, dat is er in alle soorten en maten. Een grote ferry gaat alleen naar Abraão, kleine ferry’s komen in elke baai, dan heb je nog de taxi-boten, of je hebt een eigen boot, variërend van klein tot heel groot met personeel. Of je laat je per helikopter afzetten op de landingsplaats van je landgoed of eigen eiland, rond het weekend vliegen er hier heel wat rond.

 Je kunt zelfs met de helikopter naar de supermarkt.

 Dit vaart ook nog steeds.

Taxibootjes liggen te wachten op klandizie.

 Met een kano kom je er ook!

Verder dolen we nog steeds van baai naar baai, lopen af en toe een hike, zwemmen om af te koelen en klussen aan de boot. En wachten op een onderdeel voor de wasmachine, via de lokale marktplaats online besteld en mag bij Pieter bezorgd worden. Als we het pakketje uitpakken blijkt dat ze de verkeerde voltage hebben verstuurd. Balen!, want er lag nog veel was te wachten. Weer wachten.

Om te klussen zoeken we een plek waar het rustig, dan weer ergens waar het wat meer boten liggen. Echt druk hier wil zeggen rond 40 boten, maar er zijn genoeg plekken waar je, als de dagjesmensen weg zijn ‘s nachts alleen onder de sterrenhemel  ligt. 

 Kies maar een eiland uit.

Dat dagjesmensen de boel niet altijd netjes achterlaten merken we bij …. Feticeira waar we tegen de avond zien dat er brand op het strand is. Iemand heeft vlakbij een bamboe zijn BBQ geleegd en die was dus duidelijk nog niet uitgebrand. Steven is 2 uur in de weer om de boel te blussen.

Wandelpaden lopen bijna rond heel het eiland, ook op Ilha Gipoia zijn deze aanwezig.

 Vanaf Feticeira op weg naar de waterval.

Brazilië-nieuws (in het engels) wordt dagelijks door ons geraadpleegd. Winkels gaan open en weer dicht, feesten (o.a. nieuwjaar en carnaval) worden nu al afgelast.
Op zich allemaal ver van ons bed, en het wachten op deze plek bevalt ons nog steeds. Havens mogen we nog steeds niet in, maar je ankert hier gratis, het leven is voor ons goedkoop , de temperatuur is prima.
Maar dan het bericht: buitenlandse vluchten zijn weer toegestaan op een groot aantal luchthavens. Daar schrikken we wel van, want wat betekent dat voor ons. Gaat de teller van ons visum van 90 dagen die op 16 maart was gestopt nu weer lopen? Mailtjes naar de ambassade en taskforce geven een nietszeggend of helemaal geen antwoord.
Tot slot het bericht: Ilha Grande is weer open! Huh, daar zijn we al ruim 3 maanden. Oh natuurlijk, de winkels en restaurants mogen nu officieel open.
Maar … de grenzen van Uruguay en Argentinië zullen naar verwachting voorlopig nog niet opengaan, er gaan geluiden dat dit nog wel tot midden 2021 zal duren. Zelfs Argentijnen die graag weer naar huis willen kunnen niet terug.
Om verder naar het zuiden af te zakken en daar nog wat werkzaamheden te doen is steeds minder aantrekkelijk. Want wat als Brazilië alles opengooit en Argentinië niet?
Je zou daarvandaan naar Zuid-Afrika kunnen. Of de Falklands. Of vanaf hier noordwaarts naar de Cariben en via het Panamakanaal naar de Pacific. De boot op de kant zetten en zelf naar Nederland vliegen.
Alles gaat door ons hoofd. We nemen een beslissing maar bedenken ons de volgende dag weer. Want stel dat binnen een paar maanden alles weer normaal is en we wel verder kunnen reizen? 

We horen steeds vaker: we wilden naar …. maar vanwege corona hebben we het een jaar uitgesteld.

Na een paar weken wikken en wegen zijn we er uit. We zijn het wachten moe en wijken voor een jaar uit naar de Cariben, niet onze favoriete bestemming, want te druk, te toeristisch en te duur. Maar we kunnen even niet anders want als we het echte Brazilië willen beleven moeten we dat de tijd geven om te herstellen van dit wereldwijde drama. We hebben zoveel tips gekregen van mooie plekjes die we nog willen bekijken en afspraken om mensen weer te ontmoeten.  

De tijd begint inmiddels wel te dringen, september is op het randje om met de juiste wind en stroming noordwaarts te varen. Naast het gebruikelijke klaarmaken van de boot, bevoorraden en uitklaren is er is nog veel te regelen. Voor Suriname, waar we eerst naar toe willen moet een visum aangevraagd worden. Maar ook moet je gevaccineerd zijn voor gele koorts. Tja, waar regel je dat zo snel. En dan zijn we zo blij met Pieter, een WhatsApp en er is al een afspraak gemaakt. Hij gaat zelfs nog mee om alles soepel te laten verlopen. Echt super!

 Met Pieter bij het staatsgezondheidscentrum, hij neemt zelf ook een prik.

Nu nog even wachten op zuidelijke wind voor het eerste deel van de tocht, slechts 3.000 mijl (5.500 kilometer).

Deze zeilers de vorige dag ontmoet, de volgende dag gelijk mee eten met de BBQ. Heerlijk!