As Ilhas (Brazilië), 27 december 2020.
We verblijven maar een paar dagen in Rio de Janeiro, een stop tussen Búzios en Ilha Grande.
En natuurlijk ook om de nieuwe boot, een Amel Kirk, van Bia en Jaime bekijken waarmee ze ook langere reizen mee willen maken. In Jacaré zagen we zo’n zelfde schip dat al bijna de wereld rond is gevaren. De basis is prima, maar ze hebben nog heel veel werk te doen.
Na een heftige nacht met 60 knopen wind, waarin de ankerklauw zodanig verbuigt dat deze niet meer bruikbaar is komen we erachter dat inklaren hier ook niet lukt. Weer een nationale feestdag en alles is dicht.
Dan maar als bij Ilha Grande zijn, in Angra dos Reis is het ook mogelijk, daar kunnen we dan gelijk naar de Receita Federal om onze TECAT weer te verlengen. We leggen de boot aan de kade bij de supermarkt, het blijft hoog water dus we hebben de tijd. Je mag hier maar 2 uur liggen, maar deze keer vallen ze ons niet lastig.
Een taxi blijkt nog even niet zo gemakkelijk te krijgen hier. We appen Pieter, waarmee we afgesproken hadden, dat het wat langer gaat duren. Hij biedt aan ons op te halen omdat hij al met de auto in de stad is, super.
In de rij voor de bank (zo ver dat die niet op de foto is te zien) voor de maandelijkse `corona`uitkering.
Policia Federal geeft ons eerst het verkeerde formulier, dus weer terug om te laten veranderen. Dat gaat allemaal zeer moeizaam, met 4 mensen zijn ze er mee bezig. Dan komt er een dame met de mededeling dat de opschorting van de visa al sinds 3 november niet meer geldt. Dat is fijn om het nu pas te horen, het is nu eind november! En we hadden nog 80 dagen over. Maar ze geeft ons 60 dagen extra de tijd en 8 maart is dan de datum dat we het land verlaten moeten hebben.
Samen met het nieuws dat Uruguay in ieder geval voor de zomermaanden weer op slot zit is dat niet zo’n fijn bericht.
De volgende stop is Receita Federal, om de hoek. Allemaal erg onduidelijk, maar het komt er op neer dat ze ons geen nieuw document geven en dat alles akkoord is. Geen zorgen, we hoeven niets te doen.
Toch zit ons dat niet lekker, want bij vertaling van de vorige verlenging blijkt deze binnenkort wel degelijk te verlopen. Via lokale zeilers horen we ook dat we gewoon een verlenging moeten krijgen.
De week er op besluiten we nogmaals, maar nu samen met Pieter die uitstekend Portugees spreekt, de verlenging proberen te krijgen. Om een lang verhaal kort te maken: dit kantoor is niet meer bevoegd om deze werkzaamheden uit te voeren! Als ze ons dat de vorige keer gelijk hadden verteld had dat een hoop stress gescheeld. Het is niet anders, in Santos gaan we het maar weer proberen.
Met de boottaxi terug naar de ankerplek, echt supersnel!
Als dank voor alle hulp en goede zorgen hebben we Pieter na het weekend een nasi maaltijd beloofd, maar helaas kan dat niet doorgaan omdat zijn vrouw en hij corona hebben opgelopen. Heel jammer, maar ik maak evengoed een grote pan eten waarvan we de volgende dag een portie op de steiger bij zijn huis afleveren. Hij is nu echt heel beroerd, en omdat we vorige week nog bij hem in de auto hebben gezeten zijn we wel een beetje bezorgd. Maar gelukkig komen we er goed vanaf.
Met pijn in ons hart verlaten we Ilha Grande, al onze favoriete stekken hebben we nog een keer gezien en afscheid genomen van vele lieve mensen.
Inmiddels is het volop zomer. Eigenlijk niet warmer dan voorheen, wel veel meer regen en heel veel muggen in alle soorten en maten. In Paraty is het water door de modder uit de rivier bruin, jammer.
Ondanks slecht weer een kleurrijk Paraty.
Maar de plaats is heel apart. De straten zijn geplaveid met de stenen die vroeger als ballast in de schepen zaten en met hoog water lopen ze onder, nadien is de straat weer schoon en fris.
Mooie details, dit moet vroeger een heel rijke stad zijn geweest.
Na een paar dagen houden we de drukte voor gezien en gaan naar het kleine eilandje Ilha da Cotia, een heel beschutte plek die veel zeilers voor overnachtingen gebruiken. Overdag ben je hier meestal alleen.
Ilha da Cotia.
De beroemde waterval in het fjord van Parati Mirim moet je gezien hebben, eerst een heel eind met de dinghy door de mangrove, als je bijna aan de grond loopt begint er een wandelpad voor het laatste stukje tot de waterval.
Maar nog veel mooier is de waterval bij Cajaïba, die we de volgende dag bezoeken. Als beloning en om af te koelen zwemmen we even in het koele water.
Dit is pas een waterval.
Tot nu toe zijn het allemaal tripjes van een paar uur, maar de volgende dag varen willen we naar Ubatuba en Ilha Anchieta op zo’n 40 mijl afstand. Helaas weer allemaal op de motor, want naast regen kenmerkt de zomer zich ook door heel weinig wind.
Onderweg een bijzonder eiland en nog meer watervallen.
Ilha Anchieta is de door de weeks stil, met een paar boten heb je een gigantische baai tot je beschikking. Ubatuba aan de overkant is druk met een aantal jachthavens met vele mooringballen. Wij liggen liever achter ons eigen anker, je weet namelijk nooit hoe groot het blok beton is waar je aan hangt. Met mooi weer kan het allemaal geen kwaad, maar we hebben al flinke buien gehad met veel wind.
Locals vertellen ons dat één mooring hier voorzien is van een slang voor drinkwater. Je kan even aanleggen en je tank vullen. Dat is handig.
De plaats heeft een aantal goede watersportzaken maar is verder niet heel bijzonder met zijn modderstraten en een druk strand.
De volgende stop is Ilhabele, ‘mooi eiland’. We zijn misschien een beetje verwend, wij vinden het wel mooi maar hebben zeker mooiere plekken gezien. Het is erg toeristisch, op elke hoek een hotel, pousada of restaurant.
Yacht Club Ilhabella
Na de 4 gratis dagen aan een mooring bij de dure IATA club gaan we op 1e kerstdag dan ook weer verder naar het kleine eilandje As Ilhas. Blauw water, wit strand, heel mooi. Overdag druk met dagjesmensen en ’s nachts weer alleen.
Na elkaar zo vaak te zijn misgelopen ontmoeten we eindelijk Henk en Annette met hun Moonshadow, we kennen ze al uit Andijk. Lekker een paar dagen bijkletsen in je eigen taal is heerlijk. Na het uitwisselen van handige en mooie adressen gaan we ieder in tegenovergestelde richting, wij naar Santos en zij naar Ilha Grande.
Gezellig!
In Santos, of eigenlijk Guarujá, zit een goede werf waar we de laatste voorbereidingen kunnen doen voor Patagonië. Met een aantal boten hebben we toestemming gevraagd om de kust van Argentinië te passeren, hopelijk gaat dat lukken.
Terugkijkend op een heel bijzonder jaar hopen we echt dat de situatie beter wordt, maar miljoenen mensen vaccineren? Hoe lang heb je daarvoor nodig. En gaat dat allemaal werken?
Het blijft een groot vraagteken, waar kunnen we in het nieuwe jaar naar toe?
