December 2021

Willemstad (Curaçao), 19 december 2021

Jaja, ik weet het. De blog loopt een beetje achter.
Op Grenada was wegens de COVID maatregelen niet veel te beleven en hier op Curaçao is alles open en vliegen de dagen om. Zo dichtbij en toch een compleet andere wereld.

 Dushi Curaçao. 

Vanaf Suriname weer een mooi zeiltocht (maar een paar uur motoren) van 4 dagen arriveren we in een donkere avond bij het eiland Grenada. Veel lampen op de wal maken het erg lastig om te zien waar we heen moeten. De plotter moet uitkomst bieden.
Ineens zien we iemand seinen met een schijnwerper en ook roept hij ons. Eerst denken we dat het een visser is die een lijn heeft uitgezet waar we overheen gaan. Maar nee, niets te zien.
Omdat het seinen maar aanhoudt varen we erheen. Het blijkt wel een visser te zijn, hij heeft motorpech en vraagt ons een sleepje naar de wal.
Hij wil ons bedanken met een vers gevangen red snapper, maar ik heb om 11 uur ’s avonds geen zin meer om een vis schoon te maken. En onderweg hebben we al een forse mahi-mahi en een tonijn binnengehaald. Helaas ook 2 mahi-mahi verloren, die zwemmen nu met een mooie lippiercing rond.
In Martin’s Bay moeten we in het quarantainegebied een mooring oppikken. In het donker kunnen we die niet vinden en gaan voor de nacht maar voor anker in slechte ankergrond. Morgen bij daglicht gaan we wel verplaatsen. Eenmaal daar worden we verrast met 8 heerlijke mango’s door de visser van gisteravond.

Mahi-mahi

We komen er achter dat we om 2 uur bij de haven getest kunnen worden. Met de dinghy gaan we erheen. Inschrijven gaat prima, maar helaas komt er niemand opdagen. De dame die alles regelt is op zijn zachts gezegd “not amused”. Na ruim een uur wachten gaan we weer terug, als ze later nog komen zal ze ons appen.
De volgende dag maar weer naar de kant voor poging twee. Om 2 uur staan we samen met de bemanning van een andere boot te wachten. En weer komt er niemand opdagen. Omdat het vrijdag is en in het weekend geen test wordt afgenomen besluiten we allemaal net zo lang te blijven totdat er iemand op komt dagen. Na veel boze telefoontjes komen ze aan het einde van de middag dan toch opdagen.
Tijdens het lange wachten horen we dat wegens illegale feesten de situatie op Grenada inmiddels dusdanig is verslechterd dat met ingang van komende week restaurants moeten sluiten.
Hebben wij weer.

Zondag komt het verlossende bericht, we zijn negatief. We kunnen het resultaat gelijk ophalen en aansluitend naar immigratie en douane. Dat is aan de overkant en in 1 kantoor, binnen 15 minuten staan we verbaasd dat het ook zo snel kan met stempels in paspoort en een ankervergunning weer buiten.
De volgende dag regelen we een telefoonkaart en wat boodschappen in St George. We willen later het stadje beter gaan bekijken.
Eerst op naar het zuiden waar de mooie ankerbaaien zijn. In Clark Courts Bay liggen 3 boten die we uit Suriname kennen. Leuk om weer even bij te praten.
Helaas horen we hier ook dat het niet geoorloofd is om bij elkaar aan boord te komen.
Al snel volgen de beperkingen elkaar op, alleen noodzakelijke winkels op, avondklok, de stranden mogen maar tot 10 uur ’s morgens bezocht worden en weekend lockdowns worden ingesteld. Helaas mogen we ook niet meer naar het zustereiland Carriacou. Om de boot zwemmen is wel geoorloofd.

Is je eigen boot te klein dan hang je er toch gewoon 1 achter, of 2? Gezien in Prickley Bay.

Maar er is een levendig radionet en elke morgen worden we bijgepraat. In lockdown weekend wordt er via de marifoon een triviant quiz gedaan en ook een wedstrijdje bommetje springen.
De enige mogelijkheid om andere mensen te ontmoeten is om bij de marina’s te wachten op de verkopers van brood, groente en vlees. De shoppingbus rijdt nog wel en zo kunnen we tenminste nog iets van het eiland zien.

Wat hangt er nu aan mijn anker? Zwemtrapje opgevist.

Na 4 weken is er nog geen verbetering in de situatie en besluiten we om verder te gaan voor ook daar bij aankomst weer een lockdown dreigt.
We gaan naar Curaçao om de rest van het hurricane seizoen af te wachten.
Ook hier zijn weer veel bekende boten en via Facebook zien we dat Marleen, die we 3 jaar geleden voor het laatst hebben gezien, een weekje op het eiland is.
Na 3,5 dag en heerlijk zeilen arriveren we alweer in de avond. We willen niet in het donker de smalle ingang invaren, dus eerst even een extra slag tussen Bonaire en Curaçao. Bij het eerste licht worden we opgeroepen door de kustwacht die ons een plekje in de quarantaine baai aanwijst.
We moeten eerst een PCR test doen. Ligt het aan ons? Weer vertraging. Niet zoals beloofd dezelfde dag, maar pas de volgende ochtend komen ze langszij. Dat dan weer wel. Ook immigratie komt het papierwerk ter plekke afhandelen.

 Marleen komt ons op de quarantaine baai al vast even gedag zeggen. Wij mogen nog niet van boord en zijn niet aan boord.

Oud quarantainegebouw vlakbij de Kabrietenbaai, de huidige baai voor nieuwe binnenkomende jachten. Alles herhaald zich weer.

Ze beloven de volgende dag de uitslag te brengen en dan kunnen we gelijk het paspoort ophalen en bij douane langsgaan. Om 11 uur zitten we samen met nog een andere boot nog steeds te wachten. Als deze oproept vertelt de kustwacht doodleuk dat de uitslag al lang bij immigratie op ons ligt te wachten!
Nu snel op pad dan maar.
Marleen heeft een auto en beloofde met ons mee te gaan, maar is even niet bereikbaar. Dan maar vast met de bus naar Willemstad. Daar ontmoeten we elkaar, en na een heerlijke lunch met de auto op pad en is het snel geregeld.
Samen met Marleen verkennen we nog een paar dagen Willemstad en liggen even lekker te weken in het zwembad dat zij ter beschikking heeft. Maar al snel is het al tijd om afscheid van haar te nemen omdat haar vakantie voorbij is.

Samen op stap en lekker badderen in zoet water. 

Maar niet getreurd, de baai ligt vol met cruisers. Toevallig ook een zelfde schip als ons. De eigenaren van de Baerne, Inge en Pieter, komen ons al snel begroeten en geven ons tips voor handige adressen.
Zij zijn zo’n dertig jaar geleden uit Nederland vertrokken en liggen nu al een aantal jaar te genieten op het Spaanse Water.

Naast ons zusterschip de Baerne. Is overigens te koop.

Ook Henk en Joke van Bluenose, oude buren in de jachthaven van Andijk, komen even aanwaaien en bijkletsen.
De Braziliaanse Fabiola, Pedro en dochtertje Sofie die we vorig jaar leerden kennen in Ilha Grande zijn hier. Ze hebben inmiddels een andere boot gekocht die we ook kennen uit Brazilië, Tiger Lilly. Tom en Lilly hebben besloten niet meer verder te zeilen nu Patagonië voorlopig niet mogelijk is en de boot heeft nu gelukkig eigenaars voor een nieuw avontuur.

En natuurlijk restaurant The Pier waar zeilers elke donderdag samenkomen voor het happy hour en een goedkope maaltijd. Altijd heel gezellig.

Akko en Liza van de Choctaw volgen we al lang via social media en ontmoeten we daar zomaar in levende lijve. Wij vertellen onze verdere plannen (voor zover mogelijk) en wie weet ontmoeten we elkaar ergens in het verre zuiden?
Maar ook even minder leuk nieuws. Solozeiler Sakko, die we in Suriname hebben ontmoet, blijkt hier voor onze aankomst te zijn overleden. We horen dit bij toeval en schrikken hier wel van. Een altijd vrolijke man met een nog vrolijker hondje als maatje.

In de buurt van het Spaanse Water is ook best wel veel te zien en vlakbij zijn een paar mooie snorkelplekken.

Fort Beekenburg

En naar Willemstad met de bus is ook prima te doen. Boodschappen doen we met de gratis shopping bus.

Even de pontjesbrug oversteken en je bent in de wijk Otrabanda met prachtig muurschilderingen.

Maar als je iets verder wilt, of een ander strand bezoeken is het wel handig om een autootje te huren. Dat is hier best wel prijzig, maar we zien steeds een oud Mazda’tje rondrijden en die blijkt redelijk geprijsd te zijn. De afgelopen weken heeft het eigenlijk niet geregend maar net de eerste dag dat wij op pad zijn komt het met bakken uit de lucht. Nu heeft deze auto een open dakje dat weliswaar niet meer werkt en dus dicht blijft, maar het is wel zo lek als een mandje. Binnen regent het net zo hard als buiten. Gelukkig is het de rest van de week wel redelijk droog. De natte stoelen bedekken we gewoon met een boodschappentas.

Hier noemen ze het geen plantages maar landhuizen. Veel zijn er vervallen maar hier een museum bij een nationaal park. Landhuis Savonet. 

Landhuis Bloemhof is al decennia gewijd aan kunst. Het kasteel der doornen is wel heel bijzonder.  

Ook kunst ???

Toen we op Curaçao aankwamen bleek er water via de schroefas binnen te komen. Hier hadden we al eerder kleine problemen mee. Maar nu wordt het serieuzer. Eerst moeten we een nieuwe seal zien te vinden en die is hier niet beschikbaar. In Nederland wel, maar hoe komt die hier? Gelukkig krijgen Henk en Annette juist familiebezoek die bereid is het onderdeel mee te nemen. Een hele opluchting. Nu alleen nog een afspraak zien te regelen bij Curaçao Marine om uit het water getakeld te worden. Dat is voor iedereen weer een uitdaging. Maar na een aantal weken kunnen we komen. De monteurs staan gelijk klaar en de volgende dag is de klus geklaard. Wij blijven nog een tijdje op de kant om wat plekjes bij te werken.

 Door de pontjesbrug (Koningin Emmabrug) gaat open voor ons, heel apart.

Om de nieuwe seal te plaatsen moet het roer verwijderd worden om genoeg ruimte te krijgen bij de motor.

Een paar dagen ankeren bij Santa Cruz, een heel mooi snorkelgebied met als hoogtepunt de blauwe kamer. Een grot waar je naar binnen kunt zwemmen/duiken met een heel apart licheffect.

Veel boten liggen hier om de tijd te overbruggen in dit veilige gebied voor de zomerstormen. Voor velen is hun visum verlopen en bovendien is het hurricane seizoen ook bijna afgelopen. De ankerplek raakt langzaam leeg.
Maar af en toe komen we ook weer verse boten binnen, zo ook Mandy en Brett (Leventeia) waar we in Suriname avonturen mee hebben beleefd. Ook hier gaan we samen op pad in ons nieuwe huurautootje. Af en toe is de belading met 4 volwassenen ietsje te veel en trekt de auto het niet om boven op de heuvel te komen. Uitstappen dan maar en Steven alleen redt het wel. En we hebben de hele Christoffelberg al beklommen. Pfff.

De nieuwe huurauto, het dak lekt in ieder geval niet.

Beklimming van de Christoffelberg.

Dan op naar Jaanchi’s restaurant bij Westpunt. Het beroemdste restaurant van het eiland. Een echt familiebedrijf met veel herinneringen aan de muur. Er vliegen enorm veel suikerdiefjes door de struiken en die kwetteren er vrolijk op los, ook omdat hier voerbakjes voor ze opgehangen zijn natuurlijk.
De eigenaar, zoals ze zeggen de pratende menukaart, komt aan tafel uitleggen wat we kunnen bestellen. Je kunt hier leguaan eten en dat doen we dan ook. De smaak lijkt een beetje op kip, een beetje droog en met heel veel kleine botjes.

Leguaan is een plaag aan het worden op het eiland en mag je tegenwoordig gewoon vangen voor consumptie.
Mandy en Brett vertrekken al snel omdat ze kerst in Colombia willen vieren. Maar het was weer erg gezellig.

Onderweg zien we tientallen flamingo's.

Wij hebben besloten om tot het nieuwe jaar hier te blijven. We hebben nog wat klusjes af te maken. Ook is de weersverwachting normaal gesproken in januari wat beter om naar het noorden te varen. Het plan is om een tijdje in de regio Dominicaanse Republiek, Puerto Rico, Sint Maarten te verblijven. En dan? Tja, welke landen blijven open, gaan open of juist dicht? Wat gaat er gebeuren met de nieuwe variant? We moeten het maar afwachten.