St Martin/Sint Maarten, 31 mei 2022
Oeps, vergeten de laatste blog online te zetten door alle toestanden. Nu dus een extra lange blog.
Maart
Langs de zuidkust van Puerto Rico oostwaarts komen we langs de mooiste en schoonste ankerplekken die we ooit gezien hebben.
Omdat dit allemaal tegen de wind is, komt er van zeilen niet veel. De wind trekt in de loop van elke middag ook behoorlijk aan en het advies is dan ook om vooral ’s morgens vroeg te vertrekken en rond de middag weer een ankerplek te zoeken.
De eerste stop is bij La Parguera, we liggen hier een paar dagen net achter een rif met mangrove begroeiing. Het water is zo helder dat je niet eens in het water hoeft om de vissen en al het andere moois te bekijken. Tussen de mangrove zwem je gewoon in een aquarium.
Via Bahia Montalva gaan we naar Guilligan’s Island met weer crystal clear water. Hier komen overdag een paar bootjes om toeristen af te zetten, maar ’s morgens en na vier uur heb je het eiland weer voor jezelf.
Het eilandje werd vroeger Cayo Aurora genoemd, naar een bijzondere vrouw die op 40 jarige leeftijd ontsnapte uit een naburige boerderij waar de omstandigheden verschrikkelijk waren.
Van 1970 kwamen locals er van de weekenden genieten en kreeg het de naam Guilligan’s Island, omdat het erg leek op de gelijknamige tv-serie.
Vanaf hier is de kust niet meer zo idyllisch. Bij Ponce is lig je voor anker tussen een grote Marina en een commercieel dok. Dit gebied ligt in een zone waar veel aardbevingen voorkomen. Elke dag zijn er wel een aantal kleine schokken. Anderhalf jaar geleden is er een grote beving waarbij veel schade is veroorzaakt. De restaurantjes langs de waterkant zijn allemaal gesloten, de promenade is nog niet hersteld en ook liggen er diverse wrakken van boten. In deze buurt zien we ook heel veel beschadigde boten, nog wel drijvend maar of ze ooit nog opgeknapt worden?
De promenade is dicht door storm/aardbevingschade. Hier en daar liggen nog wrakken, al dan niet gezonken.
Tsunami gevaar, als je niet meer over de weg kunt vluchten moet je maar de berg op!
De oude stad en winkels zijn allemaal ver weg. Lopen is te ver en vervoer is lastig, de taxi centralist spreekt alleen maar Spaans en Uber heeft geen auto’s beschikbaar. Maar we hebben geluk, aan een kleine steiger ligt Kairos en ook nog een lokale zeiler, Angel. Die wil ons wel even met zijn auto naar de supermarkt brengen.
Luxe boodschappen doen.
Verder heeft Asociacion de Pescadores een openbaar dinghy dock en is in het weekend open voor een hapje en drankje. Grote vissen, tarpon en talloze pelikanen wachten hier in de weekenden op een hapje van de dagjesmensen van de naastgelegen kermis en foodtrucks.
Zaterdag’s gaan we het nog eens proberen en zowaar we kunnen met een taxi naar Ponce centrum.
Ook hier heel veel schade aan gebouwen waarvan sommige al lang geleden zijn opgegeven.
Elk eiland heeft zijn eigen rum. Hier is DonQ het grootste merk. De familie Serrales heeft begin van de 20e eeuw een landhuis boven de stad laten bouwen, Castillo Serrales. Na een pittige klim naar boven bezoeken we dit prachtige huis, nu in bezit van de gemeente. Alle originele meubels zijn nog aanwezig en de eettafel is met goudomrande borden gedekt, alleen voor hoog bezoek. Zelf aten ze in een piepkleine kamer naast de keuken.
Castillo Cerrales.
Ponce
Ponce, muziek op het plein.
We waren niet van plan hier zo lang te blijven, maar door de pittige wind die maar aanblijft gaat dat niet lukken. We horen dat het, nu in maart, nog steeds de Christmas winds zijn. Heftig en pal uit het oosten.
Het eiland voor de kust, Caja de Muertos of coffin island, hadden we graag bezocht. Maar het is maar 1 dag een beetje rustiger en die gebruiken we om daar de volgende stop te gaan.
Bij het eerste daglicht vertrekken we naar Salinas. De ingang naar de ankerbaai is erg ondiep en we besluiten halverwege te blijven. Er liggen al een aantal andere boten maar en er is nog ruimte genoeg.
Na een kijkje op de kant zien we ineens een aantal zeekoeien naast onze boot. De bodem is hier bedekt met zeegras en de hele dag en nacht zie je ze onderduiken. Waarbij ze in de nacht ook regelmatig tegen onze romp botsen.
Zeekoe, plaatje van internet want ze zijn zeer moeilijk op de foto te krijgen.
Na een aantal dagen gaan we een stukje verder en overnachten in de mangrove. Een uitgebreid stelsel van riviertjes wordt gebruikt als hurricane hole. Omdat het vlakbij de marina ligt hoeven de boten hier niet te vertrekken maar bij onheil zoeken ze hier een schuilplaats.
We zijn nu ongeveer aan het einde van het grote eiland, wat volgt zijn de Spaanse Virgin Islands. De grootste is Vieques en heeft als attractie een bio-bay. Bij donker kun je hier de lichtgevende algen bekijken.
Op Vieques, na weer een vervelende tocht tegen de wind, is de swell in Sun Bay zodanig dat we de volgende morgen vroeg verdergaan naar het kleinere Culebra. We kunnen zowaar een deel van de tocht zeilen.
Het is hier behoorlijk toeristisch want dit is de vakantieplek voor inwoners van Puerto Rico. Alleen nu nog niet, het is ze nog te koud.
In Ensenada Honda ankeren we een paar dagen, pal onder de vertrekroute van het vliegveld. Alleen kleine toestellen gelukkig en alleen overdag.
Naar datzelfde vliegveld moet je ook om uit te checken, maar mede vanwege covid zijn hier geen ambtenaren meer aanwezig en gaat het online. Na wat strubbelingen met verkeerde email adressen lukt het dan toch en kunnen we weg.
In ieder geval zijn de autoriteiten hier een ramp. Bij aankomst krijg je een cruising permit en wordt je verteld dat je bij iedere verplaatsing melding moet maken met vermelding van het nummer van de permit, maar als je dat doet kunnen ze je gegevens niet vinden en krijg je allerlei vragen over vorige bestemmingen waar je bent geweest en inchecken (ja we zijn al ingecheckt), en ben je een kwartier verder.
Flamingo beach, mooiste strand van Puerto Rico.
Op naar St. Martin, het Franse deel, want daar is inchecken zoveel gemakkelijker. Als we binnen bereik van de telefoonantennes zijn komen de eerste appjes al binnen. Jeroen van de Madeleine spot ons als eerste, daarna gevolgd door Tiger Lilly en Canace.
Al motor zeilend komen we net als het donker aan in Marigot Bay. Het is heel slecht te zien waar we kunnen liggen en we ankeren eerst vrij ver naar buiten, morgen zoeken we wel een beter plekje op.
Tiger Lilly is de vorige dag aangekomen en wijst ons direct waar de dichtstbijzijnde mogelijkheid is om in te checken. In de scheepswinkel direct in het kanaal staat een computer waar je zelf alles invult en uitprint. Wel even wennen aan een frans toetsenbord, maar verder heel simpel.
Marigot Bay.
April
Al snel worden we wegwijs gemaakt door Pedro en Fabiola (Tiger Lilly) en Kevin en Irma (Canace) waar de dinghy docks, boodschappen etc. zijn. Lagoonies is de hang out voor de yachties voor een drankje (elke dag happy hour) en een hapje eten en de Soggy Dollar bar waar een biertje maar $1 dollar kost.
Lagoonies, met Kevin en Irma.
Hier in de buurt zit ook alles wat je kunt wensen betreft bootonderhoud. En omdat Sint Maarten belastingvrij is voor velen de plek om groot onderhoud aan de boot te verrichten.
We willen nu toch eens goed naar onze motor laten kijken wat die loopt niet echt lekker. Verschillende adviezen gaven elke keer een andere oorzaak. Maar hier blijkt een monteur te zitten die jaren ervaring heeft met ons type motor.
Sint Maarten is de plek om de oversteek naar Europa voor te bereiden en in deze tijd van het jaar staan de agenda’s overvol. Maar voor de volgende week staan we ingepland.
Steven haalt hem met de dinghy op, en door alleen te luisteren en ruiken heeft hij de oorzaak gevonden. We hebben vervuilde diesel waardoor de brandstofpomp beschadigd is. Gelukkig nog niet zo erg beschadigd dat we de motor niet meer kunnen gebruiken, maar reparatie kan niet meer wachten. Dus snel afspraken maken en spullen bestellen.
Tom en Dawn (Kairos) nodigen ons uit voor een heerlijk paasdiner en op tweede paasdag vertrekken we naar de Nederlandse kant.
Met de bus of dinghy kom je zonder problemen van de een naar de andere kant van het eiland maar met de boot moet je heel officieel moet je eerst op het Franse deel uitchecken en daar weer inchecken. Dat gaat heel professioneel met Immigratie en douane ambtenaren en stempels in paspoorten.
We hebben een afspraak in een marina om de tanks schoon te laten maken. Megajachten liggen rond ons. Superservice, zelfs de vuilnis wordt opgehaald. Maar de prijs (per voet) is er dan ook naar, hoewel je aan de overkant het driedubbele betaalt.
Deon en zijn medewerkers staan al gepland, ’s middags worden de tanks leeggepompt en de volgende dag kunnen ze beginnen met het werk. Vanwege de plaats van de inspectie opening kunnen ze niet de volledige tank bereiken en moet er nog een nieuwe opening gemaakt worden.
Al met al een klus van 4 dagen. De tanks moeten nu eerst drogen en maandags worden de deksels geplaatst en kunnen we dinsdag weer vullen met de vrachtwagen die voor komt rijden. Niet alleen voor onze liters, maar gelukkig kunnen we meeliften op een superjacht dat afgetankt moet worden.
Nu nog wachten op de monteur die de heeft beloofd ’s middags te komen. Maar dan kennen we de term island time nog niet. Je raadt het al, dat betekent lang wachten op …..
Geen plezier in Port de Plaisance, de dieseltanks schoon laten maken.
En weer vullen met nieuwe diesel.
Oude en nieuwe diesel.
Helaas is het de komende dagen een reeks van vrije dagen aan de Nederlandse kant. Beginnend met koningsdag, carnaval en dag van de arbeid die vanwege de gemiste vrije dag op zondag naar de maandag is verplaatst.
Dus de komende week geen kans op de monteur en zitten we vast in een dure en warme marina.
Omdat de oude pomp nog niet is gedemonteerd besluiten we om zelf de filters te vervangen en in de Lagoon, net voor de marina, te ankeren.
Buiten Port de Plaisance voor anker.
Je ligt hier ook pal onder de vertrekroute van het vliegveld, maar een stuk beter dan in de marina.
Na een week ankeren is het dan toch zover, de monteur heeft tijd voor ons om de pomp te vervangen. Het is een behoorlijke klus, maar super uitgevoerd. De motor loopt weer als een zonnetje.
Maho beach.
Nog meer regelen:
Ondertussen laten we ook nog een service en keuring uitvoeren van de reddingsvesten en het reddingsvlot, zo kunnen we er weer even tegen.
Een tandarts bezoek voor Steven staat al lang op de agenda maar kwam steeds niet uit vanwege covid.
We vervangen bijna alle vallen en schoten, door de zon hebben ze veel te lijden. Ook bijna alle fenders hebben het niet overleefd en moeten weer aangevuld worden. Spares voor de watermaker. Kortom, het geld vliegt eruit.
Mei
Op 1 mei gaan we met de bus naar Philipsburg, achter het raam staat de bestemming van de rit.
Ze rijden af en aan en voor $2 per persoon nemen ze je mee. Vandaag is de carnavalsoptocht in Philipsburg en dat willen we wel even zien. Het blijkt voornamelijk een kinderoptocht te zijn en ze zijn aan het einde van de tocht al behoorlijk moe.
Carnaval in Philipsburg.
Begin mei checken we officieel uit. Deze keer laat ik het eigengemaakte Ben Rutte bootpaspoort maar niet zien, dat werd de vorige keer nogal argwanend gecontroleerd op een watermerk. Maar tot mijn verbazing wordt er nu door de havendienst naar gevraagd. We gaan weer terug naar Marigot Bay en ankeren weer in blauw water.
Eindelijk is alles klaar en kunnen we door de brug naar buiten.
Het meeste is nu geregeld, alleen nog wachten op een aantal bestellingen, gaan we een paar dagen naar Grand Case. Helaas zit het weer niet mee, heel veel regen en wind. De klus in de mast die hier gepland stond kan niet doorgaan.
Grand Case.
My Dream, een droom die is uiteengespat door de orkaan.
Terug in Marigot Bay zien we heel veel boten vertrekken voor de reis terug naar Europa van het rondje Carib. Maar evenveel nieuwe komen aan voor vertrek op een latere datum. Sommigen gaan terug naar Curacao, zoals Henk en Joke, onze oude buren uit de haven van Andijk.
Zo ook Ann en Gen, die we in Suriname hebben ontmoet, komen een middagje bijkletsen.
Wij maken ons ook klaar voor vertrek en proviand aanvullen is een onderdeel. Maar, weer eens het hele weekend feest en alles gesloten, nu aan de Franse kant waar we de meeste boodschappen halen. Als we na het weekend naar de grote supermarkt gaan lijkt het wel of iedereen aan het hamsteren is geweest. Veel schappen zijn compleet leeg. Maar de kleine chinese winkels, die je ongeveer om de 50 meter tegenkomt hebben nog voldoende voorraad.
Alles controleren en vastzetten en dan gaan we uitklaren om verderop nog een paar dagen in alle rust voor anker te gaan aan de andere kant van het eiland.
Het waren een paar hectische maanden, maar ondanks de problemen hebben we hier een leuke tijd gehad met veel mensen die we waarschijnlijk niet weer tegen zullen komen op onze verdere reis.
Maar gelukkig zijn bijna alle landen weer open voor jachten, en kunnen we wat dat betreft onze route weer hervatten.
Aan de franse kant van de lagoon worden de restanten van de orkaan Irma in 2017 worden nu pas opgeruimd.
Ook in Marigot Bay ligt nog wat.
