Sainte Anne (Martinique), 18 november 2022
Woburn Bay, twee jaar geleden waren we er al even. Maar omdat er een nieuwe uitbraak van Covid was zijn we toen snel vertrokken, alles was dicht en naast de supermarkt bezoeken konden we alleen op en om de boot vertoeven.
De sfeer was ondanks alles goed, er is een leuke zeilersgroep die veel organiseert. Een goede reden om weer terug te komen en dat is niet tegengevallen.
Na een nachttocht vanaf Trinidad komen we op 6 september aan. Het eerste deel varen we zonder AIS en zonder verlichting omdat Venezuela, erg dichtbij, toch nog een beetje tricky is.
Onderweg naar Grenada.
Woburn Bay.
Om in te klaren moeten we naar de hoofdstad St. George, Dawn en Tom willen ons wel een lift geven. Zij zijn aan het klussen op hun boot Kairos die op de kant staat en hebben een auto ter beschikking. Heel fijn. Na de formaliteiten, die hier supergemakkelijk zijn, maken we er een gezellige middag van.
Omdat op Trinidad alles verschrikkelijk duur is gaan we gelijk de volgende dag naar Clarkes Court Marina waar elke week een soort markt is. Brood, groente, vlees, fris en alcoholish zijn gemakkelijk in te slaan. De eerste die ik zie zijn Ann en Harry (Whisper), die we vorig jaar hier hebben ontmoet. We hebben heel wat bij te kletsen.
Elke week is het een soort van reünie op deze plek, en een goede manier om nieuwe mensen te leren kennen.
De supermarkten en andere winkels zijn best wel ver weg en de lokale bus is een eindje lopen. Maar voor boodschappen is er een taxibusje dat een aantal dagen per week een rondje winkels doet. Vanaf diverse marina’s zijn opstappunten. Ook is er een wekelijkse rit voor brandstof.
Als Tiger Lilly ook nog arriveert hebben we een mooi clubje om leuke dingen te ondernemen.
Rumproeven bij de fabriek van Clarkes Court Rum.
Op de terugweg nog even een rumpunch.
We worden nogmaals uitgenodigd door Dawn en Tom voor een ritje met de auto naar downtown St. George. We bezoeken het fort en krijgen uitleg over de geschiedenis van deze plek die hoewel half verwoest door orkanen nog steeds in gebruik door de politie als opslag en werkruimten.
Grenada heeft een roerig politiek verleden, en nog niet zo lang geleden.
Na de onafhankelijkheid in 1974, heeft Maurice Bishop in 1979 de regering omvergeworpen en wilde een socialistische staat met nauwe banden met Cuba maken. Hoewel het eiland floreerde en hij veel goede dingen op sociaal, medisch en economisch gebied heeft gedaan werd Grenada in de loop van de tijd ook meer en meer geboycot.
In 1983, na politieke onrusten werd premier Maurice Bishop afgezet en samen met 7 regeringsleiders geëxecuteerd in Fort George. Hierna werd een nieuwe regering gevormd die 6 dagen in functie was voordat de Amerikanen een invasie in Grenada leidden. De banden tussen en Amerika en Grenada zijn nog steeds heel nauw.
De nieuwe ‘onafhankelijkheidsdag’ is op 25 oktober en is een nationale feestdag.
Fort George
We hadden er vorig jaar al eens van gehoord, het is iets wat je gedaan moet hebben op Grenada.
Vorig jaar helaas niet mogelijk, maar nu hebben we drie tochten meegelopen. Soms heel gemakkelijk, maar ook heel zwaar.
Hash 1208 was onze virgin tocht, helemaal in het noordoosten bij St. Patrick. Shademan verzorgt het vervoer. Een lange rit in een gammele bus, maar leuk om ook dit deel van het eiland te zien. Op de terugweg stoppen we nog even bij een rumshack.
De Hash van Marian ging voor een groot deel door droogvallende rivieren met grote keien, diverse keren een steil talud op en af klauteren, en heel lang. Zelfs voor de geoefende lopers waren aan het klagen. Wij kwamen maar net voor donker binnen en konden alleen nog even snel de vochthuishouding aanvullen voor de rit terug.
De laatste keer is bij de Westerhall rumfabriek, een kort busritje en ook voor we het wisten waren we alweer bij de finish. Een mooie gelegenheid om de locatie te bekijken, de fabriek is op zaterdag helaas gesloten.
Ann en Harry, inmiddels onze vaste partners voor de hashes hadden meer problemen. Normaal zijn ze altijd ruim voor ons binnen, kwamen nu uitgeput aan. Ann dacht nog een extra rondje te moeten doen en Harry was onderweg verdwaald en heeft een aantal keren dezelfde routes gezien.
Westerhall rumfabriek.
De geschiedenis van de Hash.
Hashing begon in 1938 in Kuala Lumpur in het toenmalige Malaya. Het werd bedacht door drie buitenlandse Britten die behoorden tot de prestigieuze Selangor Club. Het bijgebouw van de club werd denigrerend The Hash House genoemd (vermoedelijk omdat het gruwelijke Britse gerechten serveerde). De oprichters van Hash wilden een sport die wat energieke fysieke activiteit met zich meebracht zonder hun bierdrinkroutines in de weg te staan.
Dus hash was geboren, een leuke run gebaseerd op het Hounds and Hares-concept - een geprepareerd pad volgen door het prachtige Maleisische platteland.
Er werden paden aangelegd met meel die terugleidden naar een drankgelegenheid waar vrolijkheid en oneerbiedige kameraadschap volgden. Tegenwoordig zijn er hashkennels in zo'n 110 landen en gebieden over de hele wereld, met een eigen Hash taal. Zelfs in Nederland zijn er een aantal te vinden.
Grenada Hash House Harriers (GH3), opgericht in 1985 is een enthousiaste groep “drinkers met een hardloopprobleem” die elke zaterdagmiddag bij elkaar komen op verschillende locaties in Grenada.
GH3 is een van de grootste hashgroepen ter wereld en heeft wekelijks tussen de 150 en 300 hardlopers en wandelaars van alle leeftijden en niveaus.
Nieuwe hashers "maagden" krijgen na afloop van de wandeling en speciale behandeling!
Een paar dingen die we nog wilden ondernemen zijn niet gelukt. Een tocht naar de Seven Sisters watervallen omdat door de vele regen de afgelopen weken er te veel water naar beneden komt.
En night-tubing, bij nieuwe maan en het ondergaan van de zon in een band de rivier afzakken. Het moet een fantastische ervaring zijn, we hadden ons aangemeld, maar door onweer helaas afgelast.
Het is heerlijk ankeren in Woburn, maar er staat veel stroming en we moeten nodig het onderwaterschip schoonmaken. Daarom gaan we voor een paar dagen naar Egmont Bay. Klein en heel rustig. We horen nu ook dat in de tijd dat wij net op Trinidad lagen er daar een soort explosie van barnacles was. Dat klopt inderdaad. Veel en vermoeiend werk.
Rust in Egmont Bay.
Eind oktober zijn we even terug in de ‘bewoonde’ wereld van Woburn en wordt het tijd om verder te gaan. Na een korte stop in Prickly Bay gaan we naar St. George en pakken daar voor een paar dagen een mooring. Hier zijn we onder andere om een booster-vaccinatie te halen, waarna we toch weer een dagje niet helemaal fit zijn.
Bijna een kwartet.
Live muziek op zondagmiddag.
Daarna ankeren we nog even bij de onderwatersculpturen en gaan dan verder naar Carriacou. Het plan was om vanaf hier te vertrekken, maar helaas. Een van onze serviceaccu’s heeft het begeven en onze koelkast is heel gevoelig vaar een lage spanning. Op dit kleine eiland wat hoort bij Grenada is niet veel te vinden. Ook niet op Grenada zelf overigens. Na een speurtocht op internet besluiten we naar Martinique te varen waar het aanbod vele maken groter is en de prijzen veel lager.
Heel toevallig hadden we het een paar dagen geleden het plan geopperd om in Brazilië de accu-capaciteit te vergroten.
Helaas zien we niet veel van dit eiland en gaan snel verder om vervanging te vinden.
Underwatersculptures, heel bijzonder.
De laatste EC dollars opmaken.
Na een nachttocht komen we op 6 november aan in Sainte Anne, Martinique. Hiervandaan zijn we in juli voor de eerste poging naar Brazilië vertrokken. Geen slechte plek.
Maandag gaan we gelijk met de bus naar Le Marin, ook via mail hebben we een diverse leveranciers aangeschreven. We vinden een redelijk alternatief en boeken een weekje jachthaven voor de vervanging.
Het is dicht bij de supermarkten, dus gemakkelik om de laatste bevoorrading te doen.
Daarna weer voor anker in Sainte om te wachten op het goede weerwindow.
Bij de plaatselijke snackbar, Bokit restaurant, kun je tijdens het wachten op je bestelling gelijk uitklaren. Heerlijk.
Ondertussen krijgen we veel opmerkingen over ons plan. Waarom weer die moeilijke route kiezen? En ga toch via het Panama kanaal.
Maar van de tocht naar Ushuaia, de zuidelijkste stad van Zuid Amerika, hebben we al jaren gedroomd, en wie ons een beetje kent weet dat we onze plannen niet zo maar overboord gooien.
Op zaterdag 19 november vertrekken we naar Brazilië. Schatting is dat de tocht 6 tot 8 weken zal duren.
