Mei 2023

Rio Grande (Brazilië), 11 mei 2023

Wat zijn we toch een bofkonten, op veel plekken langs de kust hebben we inmiddels vrienden wonen die ons met open armen ontvangen en met hun families laten kennismaken. Ons meenemen naar mooie plekjes en laten genieten van de lokale lekkernijen.

Het werk aan het onderwaterschip verloopt nog steeds moeizaam, ook al van wege de vele regen. Natuurlijk is het ook niet echt het goede seizoen, maar dit jaar is het extremer, zowel de temperatuur als de neerslag.
Maar gelukkig geen herrie en stof meer zodat we zelf aan dek ook aan de slag kunnen. Roestplekken bijwerken, ankerketting omdraaien en opnieuw markeren, olie verversen etc. De lijst lijkt eindeloos.
Onderdelen of boodschappen halen we met de vouwfiets. Alles is hier dichtbij en inmiddels weten we aardig onze weg te vinden voor de benodigde spullen.
De revisie van de schroefas is uitbesteed. Alles wordt nagekeken, de schroef en schroefas gebalanceerd, nieuwe seals gemonteerd zodat we hopelijk vele jaren probleemloos kunnen varen.

Helaas moeten we overal bovenop zitten, gaat het werk goed, zijn de materialen wel op tijd binnen enz. Daardoor kunnen we ook niet even een weekje het binnenland in om daar op verkenning te gaan.

Dagelijks overleg. 

Slechts een klein deel van de lege bussen.

Kleurplaatje.

Af en toe lassen we wel een dagje rust in, bezoeken Santos of de stranden voor een hapje en drankje. ’s Avonds hebben we regelmatig een biertje/BBQ met Karen en Agustin in hun containerhuis op de werf. Als Ann en Jen, die we hebben ontmoet in Suriname zijn door al onze verhalen ook naar Brazilie gekomen en nu in Guarujá voor wat klussen, uiteraard laten we hun iets van de omgeving zien.

Happy cat. Helaas is dit bijzondere beest onlangs tijdens de jacht aangereden en heeft het niet overleefd.

Eind maart, het einde is in zicht, worden we door Karen uitgenodigd voor een weekend in het familiehuis van de familie Chaves in Campos de Jordão, ook wel klein zwitserland.
Het is de lange rit meer dan waard, een complete andere omgeving, en temperatuur! In de bergen is het overdag maar 20 graden, en ’s nachts liggen we onder 2 dikke dekens. Zo kunnen we alvast wennen aan het klimaat wat ons in het zuiden te wachten staat.

Ons onderkomen voor het weekend. 

Het lijkt wel kerst, hele jaar vieren ze hier feest.

Na het weekend staat de tewaterlating gepland, altijd weer even spannend zeker omdat de complete schroefas er uit is geweest. De binnenste seal blijkt inderdaad eerst te lekken. Gelukkig hangen we nog in de travellift en kunnen het rustig oplossen.

De gitaar is weer uit de motteballen voor een jamsessie bij Marcos.

Rest ons nog het schoonmaken van de boot, Steven neemt de buitenkant voor zijn rekening en ik ga binnen aan de slag. Met onze personal Uber chauffeur bevoorraden we de boot nog even goed voor de komende tijd.

Midden in Santos ligt deze heuvel, Monte Serrat, met vroeger een klooster en casino naast elkaar. 

De eerste week van april zijn onze visa verlopen, en we liggen nog steeds aan de steiger bij MCP om een paar laatste klusjes af te maken.
We zouden kunnen proberen om een verlenging te krijgen, maar dat is maar afhankelijk van de ambtenaar die je treft. En gezien onze eerdere ervaring met verlenging bij Receita Federal willen we geen risico lopen. Dus we gaan uitchecken met bestemming Uruguay.
Met de Uber, pont, Uber naar de Policia Federal in Santos. Daar blijkt dat we bij het verkeerde kantoor aan hebben geklopt en worden doorgestuurd naar het juiste adres waar ze de maritieme zaken behandelen. Daarna weer met de Uber naar het centrum naar Receita Federal. Daar aangekomen blijkt het kantoor vandaag gesloten in verband met het vertrek van 2 cruiseboten en worden doorverwezen naar de cruiseterminal. Aldaar aangekomen is het nog een hele zoektocht om de juiste ambtenaar te vinden, die ons daarna meldt op deze locatie ons niet te kunnen helpen. Hebben wij dat weer, Receita Federal blijft ons achtervolgen. Of we de volgende dag naar kantoor kunnen komen om ons uit te stempelen. Geen andere keus natuurlijk gaan we de volgende dag weer op pad. Alles wordt nu supersnel geregeld, daarna alleen nog even naar de Capitanía om de laatste stempel te halen.

Wat als je het onderste boek van de stapel wil?

Na het uitchecken nog even een terrasje pikken in Santos. 

Uiteindelijk zijn we 10 weken in Guarujá geweest en het is hoog tijd om afscheid te nemen. Op de vraag of we over 2 jaar weer terugkomen moeten we, hoe verleidelijk ook, ontkennend antwoorden.
Wij gaan verder met onze droom en zakken af naar het zuiden.

Maar eerst een stukje noordelijker om alle vernieuwingen te testen, eerst stoppen bij As Ilhas/Ilhas das Couves om de watermaker met de nieuwe membramen op te starten. Na een hele discussie met Titan Marine in St Maarten hebben we nu eindelijk via de leverancier van Schenker in Italië een oplossing in de vorm van 3 nieuwe, originele membramen die hun werk doen zoals het hoort. Jammer dat sommige bedrijven hun fouten niet willen toegeven.
Dan naar Ilhabela voor een bezoek aan Pieter en Dora die we bij ons vorige bezoek aan Brazilië hebben ontmoet op Ilha Grande. Ze zijn inmiddels verhuisd naar het eiland en daar bezig een nieuw huis te bouwen.
Erg indrukwekkend om te zien en een uitzicht om van te dromen. Als we onze circumnavigatie hier afsluiten zullen we zien wat het resultaat is.

Zwembad van marina IATE, helemaal voor onszelf.

Het nieuwe huis van Pieter, een uitdagend project. 

We liggen aan een mooring bij jachtclub Ilhabela, daar mogen we gebruik maken van alle faciliteiten.
En dat doen we dan ook.
In de haven ligt een klassieke zeilboot, Atrevida, de kapitein nodigt ons uit om een kijkje aan boord te nemen. Het 29 meter lange schip is 100 jaar geleden in Amerika gebouwd en na meerdere renovaties ziet het er nog steeds geweldig uit. We krijgen tips over waar we als “illegaal” het beste kunnen ankeren. Havens moeten we vermijden, omdat die de gegevens doorgeven aan de autoriteiten.
Nu liggen we ook liever niet in een haven, maar hier aan de mooring liggen is dus niet zo handig. We gaan het zien.

Na nog een laatste lunch met Pieter en zijn vrouw Dora gaan we nog even langs de supermarkt om verse groente aan te vullen. Alhoewel de voorspelling niet super is gaan we morgen vertrekken.

Porto Belo ligt op zo’n 3 dagen zeilen. Na een moeilijke start hebben we uiteindelijk een zeer voorspoedige tocht. Aan het eind draait de wind zodat we de laatste paar uur moeten motoren. In het donker komen we aan, we besluiten voor de nacht op een veilige plek ver buiten te blijven. Morgen zien we verder.
Na een paar uur slaap zoeken we bij daglicht een beter plekje. En zoeken contact met Gabriela en Israel, ontmoet in de Carieb, maar wonen hier in de buurt.
Ze gaan een dag met ons op pad en laten ons een stuk van het schiereiland zien, doen een hike, lunch, kortom een vermoeiende dag.

Nog even een flesje vullen voor thuis.

Porto Belo. 

De volgende dagen houden we ons bezig met klusjes op de boot, er is altijd weer wat te doen, en een wandeling naar het dorpje voor een lokaal biertje en een paar boodschapjes.
De trail op het eiland Porto Belo, net naast ons, is helaas afgesloten. Het toeristenseizoen is hier voorbij, je merkt dat hier net iets zuidelijker de nachten ook kouder worden. We hebben na lange tijd zelfs de dekbedden moeten uitgraven.

Voor anker tussen de piratenschepen.

Met ons vieren rijden we naar Itajaí, niet ver hiervandaan. Daar liggen op het moment de boten van de Ocean Race, de start voor de volgende etappe is de volgende dag op 23 april. Iedereen is druk bezig met de laatste voorbereidingen. En op de wal is het ook druk met al de last minute bezoekers.
Daarnaast ligt ook de Cisne Branco, zusterschip van de Stad Amsterdam en opleidingsschip van de marine aan de kade. En uiteraard een heel circus van merchandise er omheen.
In de jachthaven ligt een nederlandse boot die dezelfde route als ons neemt, uiteindelijk komen we de beveiligde gate door en maken even kennis met Joost en Marrit met hun AWA. Ze zijn druk bezig met de voorbereiding voor hun vertrek de volgende dag, dus even snel kennismaken en weer weg. We zullen elkaar in het zuiden weer ontmoeten.
’s Avonds worden we nog getrakteerd op een traditionele BBQ, daarna worden we weer heel luxe door Gabriela en Israel naar de ankerplek gereden.

Modern en klassiek in Itajai. 

Onderweg naar het zuiden maken we nog een stop bij Florianopolis. We ankeren bij Jureré vlak voor het strand. Een leuk plaatsje wat in de zomer erg druk is. Nu zijn er nog een paar laatste gasten zodat het nog niet geheel uitgestorven is.
Vanwege de noordenwind moeten we verkassen en gaan naar de baai Golfinhos. Piratenschepen doen hier nog goede zaken met het rondvaren van dagjesmensen.
Na een paar dagen kunnen we weer terug. Vanwege de diepgang kunnen we niet ankeren bij Santo Antonio de Lisboa, maar de Uber is een prima alternatief om het plaatste te bekijken.

De volgende stop, Rio Grande do Sul, is 3 a 4 dagen varen. We wachten op een goed weerwindow, maar dat wil niet echt komen. We besluiten uiteindelijk toch maar te vertrekken. Het eerste stuk moeten we inderdaad motoren. Daarna komt de wind, wel uit de juiste hoek, maar gelijk tegen de 40 knopen. Met een beetje teveel zeil op gaan we super hard en na 3 dagen lopen we het kanaal in op weg naar onze laatste aanlegplaats in Brazilië. We liggen aan de steiger bij het Oceanisch museum.
Voor velen was dit al het vertrekpunt naar Patagonië.

Lekker druk aan de steiger bij het museum. 

Rio Grande.

Paulo, de directeur, heet ons welkom. Een bekendheid met betrekking tot oceaan onderzoek. Hij heeft het centrum 50 jaar geleden opgericht en loopt hier nog steeds rond. We mogen gratis en zo lang we willen gebruik maken van alle faciliteiten.

Museum. 

Van de Argentijnse buurboot krijgen we allerlei tips over mooie plaatsen die we zeker aan moeten lopen op de route naar het zuiden, en ook in Buenos Aires kunnen we ze altijd om hulp vragen.
Maar eerst nog Uruguay, met de eerstvolgende gelegenheid vertrekken we.