Buenos Aires (Argentinië), 4 oktober 2023
Tijdens de eerste ronde van de presidentsverkiezingen is het geld met 18% gedevalueerd. Omdat er geen doorslaggevende uitslag was gaan vijf kandidaten door naar de volgende ronde. De twee meest besproken kandidaten zijn de huidige Minister van Financiën is en een nieuwkomer die gesprekken voert met zijn overleden honden.
We zullen het te zijner tijd merken of de nieuwe regering het land er weer bovenop kan krijgen. Voorlopig heeft de eerder genoemde minister bepaald dat er geen inkomstenbelasting betaald hoeft te worden!
Het tempo van de inflatie gaat intussen steeds sneller.
Natuurlijk draait geldpers overuren, bijna alle briefjes die we bij Western Union halen zijn nieuw. Op dit moment is de stand 1.000 pesos voor 1 euro, in 3 maanden tijd dus bijna verdubbeld.
We horen dat dit zo ongeveer elke 15 jaar gebeurd en heeft totaal geen invloed op het functioneren van het land.
Voor de bewoners is het wel een ramp. De groep die voorheen maar net rond kon komen wordt groter en velen worden dakloos, in sommige parken zie je tentenkampen verschijnen.
Maar de straten zijn schoon, het openbaar vervoer is perfect, de straatnaambordjes geven richting en huisnummers aan, de verkeerslichten hoe lang je groen of rood hebt.
Entertainment in de trein. Meestal zijn het bedelaars of verkopers van allerhande spullen, nu eens een keer muziek.
Handig.
Door de tussengroep wordt het salaris direct uitgegeven als het binnenkomt, aan de winkelschappen zie je wel wanneer dat was.
Sparen in pesos zou zonde zijn. Ook een reden waarom de cambio’s zo druk zijn, indien mogelijk wordt het overschot omgezet in US dollars die wel hun waarde behouden.
Als wij willen provianderen bij een grote hypermarkt hebben we een verrassing. Nu we Luis en zijn auto tot onze beschikking willen we veel inkopen. Maar …. van bepaalde produkten moeten we veel achterlaten, van meel, rijst, pasta, olie en suiker mag je maar 3 stuks meenemen. Gelukkig hebben we nog even de tijd voor we vertrekken, bij elk bezoek volgend bezoek nemen we de maximale geoorloofde hoeveelheid mee. Met apart afrekenen gaat het nog iets sneller.
Eindelijk vinden we een bruin cafe.
Een constant onderdeel van de voorbereiding op een zeiltocht is informatie verzamelen.
De Argentijnse kust is lang en het weer kan snel omslaan dus een goede voorbereiding is in deze hogere breedtegraden erg belangrijk. Roaring forties, Furious fifties en Shrieking sixties zijn niet voor niets bekende begrippen.
Het beroemde boek ‘Patagonia & Tierra del Fuegó, ook wel de bijbel genoemd komt regelmatig tevoorschijn. We verzamelen contacten, updaten kaarten, stippelen routes uit, noteren ankerplekken, bekijken uitwijkmogelijkheden, struinen het internet af en bekijken YouTube filmpjes.
Velen zijn ons al voorgegaan en we hoeven natuurlijk niet alles zelf uit te vinden. Daarbij zien we soms plekjes die we niet zelf uitgekozen hebben maar wel ontzettend mooi zijn.
Maar eerst hebben we voor de komende tijd nog een paar adressen op ons verlanglijstje staan. Dichtbij en iets verder weg. We beginnen met de Japanse Tuin in de welvarende wijk Palermo. Helaas is het nog iets te vroeg in het jaar om de bomen in volle bloesem te zien, maar nu is het ook heel mooi.
Daarna, om in de stemming te blijven, lunchen in de Barrio Chino. Net of je bij de vertrouwde chinees om de hoek zit. We slaan gelijk onze slag in een van de supermarkten. Sinds Curaçao hebben we niet meer zo’n aanbod in oosterse produkten gezien. En dat zal ook niet snel meer gebeuren.
Japanse tuin.
Barrio de Chino
Nu we een lekkere plek hebben is het ook handiger om iets lastiger klussen aan te pakken, en de klok tikt natuurlijk ook door. We willen in december in Ushuaia zijn, het is nog een hele afstand en het weer langs de kust kan erg onbestendig zijn.
Steven pakt de ankerlier en de buitenboordmotor aan, daar moeten we straks op kunnen vertrouwen. Ondertussen hou ik me binnen bezig. Met de proviand, boodschappenlijsten maken en maaltijden voorbereiden om in te vriezen. De naaimachine komt voor de dag, door de zon zijn er nogal wat stiksels vergaan, maar dat is zo weer gerepareerd.
We zijn druk bezig als we te horen krijgen dat we kunnen verplaatsen naar steiger 4. Een stuk dichterbij de bewoonde wereld en tussen mooie klassieke houten schepen. Helaas zijn ze allemaal ingepakt als bescherming tegen de zon. Maar af en toe gaan ze even varen en krijgen we te zien wat er onder de dek-tenten verstopt zit.
Een van de mooiste,
als buren.
In het klein.
En altijd wat te doen.
We doen nog een laatste tripje naar Buenos Aires.
Met de trein en bus eerst naar de basiliek Maria Auxiliadro, gelegen in de wijk Almagro. Zoals het gehele huidige Buenos Aires rond 1900 gebouwd. Aan de buitenkant is het niet bijzonder maar binnen heel rijk versierd, overal is wel iets bijzonders te zien.
Dichtbij even een kopje koffie met wat lekkers in weer zo’n mooi klassiek restaurant. We bezoeken nog een paar gebouwen in de stad en eindigen bij het fameuse Café Paulin voor een late lunch. Aan de bar gezeten vliegen de borden aan je voorbij, naast het goede eten ook een reden om deze plek te bezoeken.
Basiliek Maria Auxiliadro
Cafe Paulin
Het Falkland conflict is nog erg zichtbaar. Bij openbare gebouwen zie je borden met “Las Islas Malvinas son Argentinas” en op het nieuwe biljet van 50 pesos staat ook een afbeelding van de eilandengroep. De Engelse namen van veel gebouwen en pleinen zijn officieel veranderd.
Binnenkort schijnt er een beslissing te komen tot welk land de eilandengroep toegewezen wordt.
Dat zal voor zeilers de toestand ook iets gemakkelijker maken, nu moeten een omslachtige aanvraag doen om daar aan te landen.
Maar het land is heel ‘british’. Om 5 uur een kopje thee, maar dan wel met cakejes gevuld met Dulche de Leche. De trein en metro rijden de ‘verkeerde’ kant op. Bij de bushalte staan de mensen in een nette rij te wachten. Langs de Río Luján zitten tientallen oude roeiverenigingen.
Een mix van duitse en engelse stijl zie je terug in veel gebouwen.
Torre Monumental, voorheen Torre de los Ingleses.
Iets verder weg, een bezoek aan de Iguazú watervallen stond al lang op ons lijstje en is vanaf Buenos Aires goed te doen. Met het vliegtuig ben je er binnen 2 uur. We besluiten tijdens ons 2 daags verblijf alleen de Argentijnse kant te bezoeken.
Het nationaal park is indrukwekkend en staat niet voor niets op de Unesco lijst. Met 275 drops tot 82 meter hoogte behoort het tot een van de grootste watervallen ter wereld. Per seconde valt er 1.800 m3 water naar beneden, genoeg om 36 Olympische zwembaden per minuut te vullen.
De eerste dag lopen we de bovenste en onderste trail, en eindigen bij de Devil’s Throat (Gargante del Diablo). Helaas begint het dan te regenen, na even schuilen houden we het voor gezien en pakken de bus terug naar ons hotel.
De volgende dag gaan we nog even bij de Devil kijken, nu komt het water met onvoorstelbaar meer geweld naar beneden. Daarna lopen we de jungle trail, die ons eigenlijk een beetje tegenvalt. Daarbij is het in dit gebied ook superheet, we besluiten de dag met een duik in het zwembad van ons verblijf.
Terug op de boot wachten ons nog een paar klusjes. De mast controleren we voor elke tocht. Toch boven maakt Steven ook de windgenerator schoon, het leek of die in onbalans was maar bij controle is er niets aan de hand. De touwrollen met 100 meter lijn die we nodig hebben in Patagonië monteren we alvast aan de railing.
Onze tijd in Buenos Aires zit er op, 3 maanden zijn zo voorbij. Een indrukwekkende stad en nog zoveel te zien, maar wij gaan terug naar Colonia in Uruguay voor een visumrun. In Mar del Plata beginnen we dan weer met een vers visum wat we nog 1 x kunnen verlengen.
Het hele circus van de betaling van de haven komt weer op gang, pesos halen en dan bij de bank storten. Je went er aan.
Afscheid van onze hulp en toeverlaat Luis is lastig, we zijn zo blij dat we hem hebben ontmoet en hopen zeker hem nog eens te zien.
Een dagje Tigre met bezoek aan Museo de Arte.
De dag van uitchecken begint in Tigre. Eerst naar immigratie, binnen 5 minuten staan we met de stapel gestempelde zarpa’s buiten. Bij de buren van de douane gaat het ook soepel, maar van de boodschap dat we binnen 2 uur het land moeten verlaten schrikken we even. Gelukkig vinden ze het goed als we de volgende dag vroeg zullen vertrekken. Dan naar de Prefectura in San Fernando, dat duurt iets langer maar uiteindelijk stempelen ze ons uit. Maar we mogen nog niet weg voor ze de veiligheidsmiddelen hebben gecontroleerd.
We zijn nog maar net aan terug als er 7 mannen met een grote hond de steiger op komen lopen. Iedereen komt aan boord, eerst controle van de vuurpijlen (net nieuw) en brandblussers (over datum), marifoon, SSB. Dan gaat de hond naar binnen en moeten alle kastjes en luiken open om besnuffeld te worden. We mogen vertrekken, alles is ok.
Eigenlijk hadden we binnen de toegestane 2 uur ook nog eens een door de Prefectura afgestempeld formulier moeten afgeven bij de douane! Hoe dan? Maar ze bieden aan die op te komen halen in de haven.
Dit hele circus is dus alleen om de Rio de la Plata over te steken, vergelijkbaar met een tochtje over het IJsselmeer!
Gelukkig hebben we nog even de tijd om alles op te ruimen de modder van de hondenpoten schoon te maken, want die springt overal op. In Mar del Plata schijnt een nog strengere controle bij aankomst te gebeuren, we weten nu wat ons te wachten staat.
De volgende morgen, we zijn er klaar voor en gaan vroeg naar de pomp. Haha, niemand te zien. Ze gaan op woensdag pas om tien uur open. We besluiten maar te wachten, voor een literprijs van 45 eurocent doen we niet moeilijk.
Brent en zijn familie, komen nog even langs om afscheid te nemen en dan kunnen we weg. Zo jammer dat we elkaar pas in de laatste dagen hebben ontmoet, want er was nog veel te vertellen.
We nemen nu de korte weg, vanwege het oponthoud zullen we met het hoogste water zijn we net bij het ondiepste stuk van deze route zijn. Het blijft toch altijd spannend, maar met minimaal 40 cm onder de kiel arriveren we in dieper water. Nou ja diep, het blijft oppassen voor de vele zandbanken en wrakken onderweg.
