Juni 2024

Puerto Williams (Chili), 22 juni 2024

Over een paar dagen is het de kortste dag in Ushuaia en de winter is nu echt begonnen. De zon komt om 10 uur ‘s morgens op en gaat om 5 uur in de middag al weer onder.
De eerste sneeuwvlokken zagen we in april, maar nu gaat het echt los. Met temperaturen ruim onder het vriespunt en een pak sneeuw ploeteren we ons naar de Prefectura, Immigratie en Douane om uit te checken.
De tijd vliegt, we zijn al weer 2,5 maand in Ushuaia. Met alle gezelligheid hier is het gemakkelijk om rond te blijven hangen, maar we willen weer verder.

Maar we hadden nog niet alles over Puerto Williams verteld, dus dat eerst.
Na de tocht rond Isla Gordon vermaken we ons nog 4 weken in Chili.
Zoals al eerder geschreven, Puerto Williams is een klein dorpje. Naast lange wandeltochten is er dan ook niet veel te beleven. Een paar restaurants, evenveel supermarkt(jes), een aantal bakkers (die altijd gesloten zijn als wij er komen) en het zuidelijkste biercafé ter wereld. Dat is helaas ook gesloten als we met Cor en Petra een afscheids-drankje willen nemen. Dus belanden we maar weer in de Micalvi.

De meest bekende wandeling gaat naar de top van de Cerro Bandera, met ook daadwerkelijk een vlag op het hoogste punt. Dat is 610 meter boven zeeniveau. Volgens onze buurboot een gemakkelijk tocht. We gaan er voor! Laten we zeggen, we zijn boven gekomen, en ook weer beneden. Maar misschien hadden we beter met een iets kortere route kunnen beginnen. We hebben dagen zere knieën gehad. Wat wil je als je zes weken relatief weinig beweging hebt gehad. Weer een lesje geleerd.

De top gehaald!!! 

We eindigen onze tijd in Chili met een (afscheids)feestje in de Micalvi. Iedereen neemt wat mee, de kachel snort, muziek speelt en de voetjes gaan van de vloer. Lange mensen moeten wel even oppassen.

Het is bijna april en het seizoen nadert zijn einde. We zwaaien dan ook heel wat mensen uit die vertrekken, zeilers die naar het noorden gaan om nog net het seizoen van de Pacific te halen, charters die gaan overwinteren in Brazilië en anderen die de boot achterlaten en met het vliegtuig naar huis.

Op de Mon Couer, nog even bijkletsen met Anna voor haar laatste trip van het seizoen.

Wij maken ons zo langzamerhand klaar om weer terug te gaan naar Ushuaia. Ons visum loopt ten einde en ook de wijnvoorraad heeft de bodem bereikt. Daarbij is Puerto Williams nu ook niet de bruisende stad waar veel te beleven is.

Klaar voor vertrek aan de veiligste mooring in Puerto Williams. Op de achtergrond in het midden de Cerro Bandera en op de achtergrond de Dientes (tanden) de Navarino.

En wat een supertocht was dat. We worden vergezeld door wel honderd dolfijnen en zeeleeuwen. Zo lastig om daar mooie beelden van te maken, maar we hebben genoten.
Uka verwelkomt ons weer hartelijk en heeft een mooi plekje aan de steiger voor ons gereserveerd.
De tamtam gaat hier snel, de gaucho Claudio die we tijdens ons rondje gletsjers ontmoetten blijkt een goede vriend van hem te zijn en hij heeft alles al gehoord. Haha, dat kan niet veel zijn want met ons Spaans kunnen we ons redelijk redden, maar een echt gesprek voeren is lastig. En jammer genoeg spreken heel weinig mensen, zelfs de jongeren, geen Engels.

Club Nautico, helemaal links achteraan liggen wij.

Iemand is ooit begonnen de leuning aan te kleden, dan doe ik ook maar mee.

 Volle maan. En Uka, staat altijd klaar voor een fotootje!

De poes komt ons regelmatig een bezoekje brengen.

Er staan een aantal klussen op de lijst, ten eerste de reparatie van de vriezer, daarna de boot weer serieus bevoorraden. Zeker het eerste deel zullen we weinig winkels tegenkomen.
Als je wat nodig hebt weet de Nederlandse Henk, een van de eerste Antarctica zeilers, wel een adresje. Al snel hebben we de monteur aan boord die keurig werk levert.
Hoewel de prijzen de laatste maanden snel stijgen is het voor ons nog steeds interessant, zeker als je de juiste winkels weet te vinden en let op mooie aanbiedingen.
Maar de gouden tijden zijn duidelijk voorbij. De nieuwe president is resoluut bezig te bezuinigen, jammer genoeg gaat dat grotendeels ten koste van de mensen die maar net rond konden komen. Subsidies op brandstof worden snel teruggedraaid en vaak wordt de inflatie, die nog steeds hoog is, niet gecompenseerd. Zagen we in Buenos Aires veel demonstraties, ook in Ushuaia komt de bevolking in opstand.
En dan is er natuurlijk de gevoelige kwestie van de Malvinas (Falkland eilanden). Tijdens ons verblijf is er zo ongeveer elke week wel een herdenking van een gebeurtenis die met de oorlog verband houdt. Gelukkig heeft de oorlog niet zo lang geduurd, maar ze vinden gemakkelijk andere nationale dagen om de militaire uitdossing tentoon te stellen.
Tromgeroffel van de opstanden en de militaire kapel horen we dan ook met regelmaat.

Een van de vele herdenkingen.

De klussen die al lang op de lijst staan moeten nu eindelijk maar eens gedaan worden. Schilderwerk en de vloer liggen nog altijd te wachten. De zelfklevende pvc vloer is toch niet zo zelfklevend als we dachten en in een paar hutten moet die nog steeds gelegd worden. Als het rustig en zonnig weer is kan Steven buiten zagen en ben ik binnen aan het schilderen en nog wat naaiklusjes aan het doen.
En dan natuurlijk normale onderhoud aan de motor, generator enz. Voor het aanvullen van de dieselvoorraad hebben we een auto gehuurd. Zo kunnen we elke rit 200 liter meenemen.

Na het tanken rijden we naar het Nationaal Park wat redelijk dichtbij ligt. Voor ons gevoel een beetje te aangelegd. Maar we zien eindelijk eens mooie herfstkleuren, jammer genoeg zakken de wolken snel en zien we de besneeuwde bergtoppen niet meer.

De volgende dag hebben we meer geluk, een zonnetje en een mooie blauwe hemel. Wel koud, eerst de ramen krabben. Waarmee dan, ah, met een bankpasje kan het ook!
Lago Fagnano en Tolhuin is de bestemming. De route loopt door het meest zuidelijke deel van de Andes. Echt heel mooi, maar ook heel glad. De weg is vol ijs, vermoeiend en lastig te rijden.
Rond het verlaten centrum, vinden we veel vakantiehuisjes. Veelal van bewoners Ushuaia die een plek met minder wind zoeken. De plaatjes spreken voor zich.

Een van de redenen om in de winter te gaan varen is dat het rustiger is, maar soms niet! Een week lang en tot 60 knopen giert de wind om ons heen. Maar we liggen lekker aan de steiger en kiezen het juiste moment waar we even de kant op gaan. Want dat is een hele toer, de boot ligt wel een meter van de kant en eerst moeten we onze spierkracht gebruiken om bij de kant te komen.

Gelukkig heeft iemand anders foto’s gemaakt op 10 mei. Aurora Australis, het zuiderlicht, de tegenhanger van het noorderlicht. In bijna de hele wereld is de sterkste zonnestorm in honderd jaar zichtbaar. Hier was de lucht rood, maar …. wij zaten beneden en hebben niets gezien. Wat voelen we ons dom, ook onze buren Mark en Caroline hebben het gemist. Een kleine troost dat we niet de enigen zijn. Zoals gezegd, we hebben de foto’s.

Al lang op het verlanglijstje staat Glaciar Martial, eigenlijk in wintertijd nog mooier omdat er verse sneeuw ligt. Een lastig pad naar boven vanwege gletsjerwater, bloedvlekken in de sneeuw geven aan dat we hier op moeten passen. We halen de top niet, een paar bikkels zien we verder op de gletsjer, maar wij besluiten terug te gaan. Nu via de oude skibaan, die goed begaanbaar is.

Wij zijn gestopt bij de laatste splitsing. 

Tussen dit alles door hebben we ondanks de kou regelmatig een Asado (BBQ) op de steiger. Ja, zelfs in de winter organiseert Uka, onze havenmeester en hoofd BBQ, regelmatig een samenzijn. Wij staan met dikke jassen en muts en hij paradeert vrolijk in t-shirt rond en lijkt het nooit koud te hebben. Altijd vindt hij, wel een reden om ons bij elkaar te roepen, want als de zon schijnt is dat DE reden om het vuur aan te steken.

Hieronder een compilatie van meerdere Asado's, zoals te zien, altijd als de zon schijnt.

Soms hebben we er een kok bij, die zelf ook lekker mee eet.

Of met een klein groepje. 

Voor de verjaardagen van Uka en 2 vrienden worden er 3 lammen aangeleverd. 's Avonds aan de overkant aan het spit.

En als afsluiting nog een BBQ bij Henk thuis, omdat hij nogal afgelegen woont worden we met de auto opgehaald. Die is, hoe kan het ook anders, oranje.

Maar aan alles komt een eind, de boot is afgeladen met eten en heel veel wijn. Tijd om verder te gaan. We zijn in korte tijd helemaal opgenomen in de groep, het voelt als afscheid nemen van familie.

Betalen, zoveel? Weer een paar ton aan pesos.

Het is een grijze dag als we vertrekken, helemaal in de sfeer. Dit is namelijk een kleurenfoto! 

De gastenvlag, totaal versleten. Tijd om te gaan.

En elke dag weer een mooi uitzicht vanaf onze boot. Dit verveelt nooit!

Eerst naar Chili, Puerto Williams, om in te klaren waar zo mogelijk nog meer sneeuw ligt. We hebben er zin in, nog even en dan start de reis naar het noorden, voorlopig eindpunt Valdivia. Pas over een aantal weken, Puerto Eden, zullen we weer mensen zien.
Tot die tijd genieten we weer van de natuur.

IJsvogel.

Vlaggenparade in de Micalvi. 

Ze kennen hier geen dakgoten, wel heel veel ijspegels.

Het eerste huis van Puerto Williams (1953).

Weer aan de mooring.

De route die we de komende maanden zullen volgen, vanaf de pijl langs de rode stippen naar Valdivia