Oktober 2024

Valdivia (Chili),  16 oktober 2024

Chili, een lang en smal land, 4.200 km lang en nergens breder dan 150 km.

Ingeklemd tussen de Grote Oceaan, het Andesgebergte, de Atacama woestijnen Patagonië en Tierra del Fuego. Dit geheel kenmerkt ook gelijk de weersomstandigheden die we kunnen verwachten. Alle seizoenen tegenkomen op een dag is geen uitzondering. En omdat we aan de ‘verkeerde’ kant van de Andes zitten ook veel regenval.

Behalve de oversteek van de Golf van Penas en het stuk tussen Chiloé naar Valdivia varen we door de kanalen van Chileens Patagonië. Vanwege de overwegende noord westen winden zullen we het grootste deel op de motor varen, ondanks dat varen toch de meeste schepen de route van zuid naar noord. Naar wat we gelezen hebben zou het in de winter droger zijn, ook zullen we minder harde winden kunnen verwachten. We gaan het zien.

Het dikke blauwe boek, de bijbel van Patagonië, ligt al tijden op tafel om de route te bepalen. De houdbare voorraad eten en drinken is al in Ushuaia gestouwd, nog even de laatste verse groente en fruit is inslaan en we kunnen weg, Tot Puerto Edén zullen we hooguit een paar vissers of een veerboot tegenkomen.

Maar eerst nog naar de Armada om een zarpe (vergunning) te halen. Daarop staat de geoorloofde route en einddatum, en elke dag moeten we onze positie doorgeven.

Wij vragen een zarpe voor drie maanden tot Valdivia. Nee grapjas, niet Bolivia! De jongste vrouwelijke ambtenaar is weer eens lekker bezig, bij een eerder bezoek vertelde ze dat de epaulet van haar baas betekent dat hij de chef handtekeningen zetten is. Ze is duidelijk de vrolijke noot in deze mannenwereld.

Op 25 juni gooien we los van de mooring. Het eerste stuk hebben we al uitgebreid bekeken en zullen we snel voorbijgaan.

Ter hoogte van Ushuaia worden we attent gemaakt dat er walvissen zwemmen, zeehonden springen vrolijk voor hun uit. Spectaculair, maar helaas heel lastig om dit op beeld vast te leggen.   

Omdat we in de winter varen zijn we beperkt in de afstanden, zo’n 30 mijl per dag is in het begin wel het maximum om bij daglicht te doen.

Onze voorkeur gaat dan ook uit naar plekken waar we alleen op anker kunnen liggen, het scheelt immers veel tijd als je lijnen moet uitbrengen en weer weghalen. Al zal dat niet altijd mogelijk zijn, sommige caleta’s en puerto’s zijn gewoon te klein om op anker te swingen.

Onze eerste stop is Caleta Lewaia en nieuw voor ons. Met uitzicht op Ushuaia kunnen we onze laatste MB’s van de telefoonkaart gebruiken. Ook moeten we aan de bak omdat blijkt dat de dynamo dat de accu’s niet laadt, gelukkig hebben we deze keer wel een reserve exemplaar bij ons.

Tijdens de trip tot Valdivia hebben we 44 ankerplekken bezocht, allemaal mooi en bijzonder, hieronder een selectie.

Een snelle stop om de centolla-fuik die we onderweg hadden achtergelaten weer aan boord te halen. Helaas hebben we deze tocht weinig succes met de vangst. 

Het eerste ijs(blokje) wat we tegenkomen in Caleta Olla.

De gletsjers in het Beagle kanaal zien er in de winter heel anders uit. Nu met omliggende sneeuw en bevroren druipwater. 

Caleta Alakush is een van onze favorieten, ook een mooie plek om een beetje onderhoud (roest afbikken) aan de fuik te doen. 

Caletón Silva, zeevarenden zijn lang gelden begonnen kenbaar te maken dat ze hier gepasseerd zijn. Nu hebben zeilers het voortgezet. Om het gemakkelijk te maken heeft iemand een pop geplaatst om de plek aan te wijzen. Tussen de sneeuwbuien door schroeven we ook ons plankje aan een boom.

De voorspellingen zijn niet goed, daarom kiezen we voor Puerto Atracadero. Een plek vissers de nacht doorbrengen. Zoals gebruikelijk liggen langszij aan een lange lijn, wij hebben het iets lastiger met het anker en 2 lijnen naar de kant.

We wachten op beter weer en blijven daarom nog een dag. Aan het einde van de dag komen de vissers terug en verrassen ons met een grote emmer zee-egels. Dat is wel even schrikken want hoe maken we open! Gelukkig varen bijna alle vissers tegenwoordig met Starlink en pikken we een onbeveiligd netwerk op. Na een filmpje wordt het duidelijk. De oranje ‘tongen’ zijn de eitjes en wordt als een delicatesse beschouwd. 

Caleta Brecknock is een van de bekendste plekken in dit gebied. Deze caleta staat als een must op ons lijstje. Hoge rotspartijen aan beide kanten en spiegelglad water geven mooie plaatjes. Aan alle kanten liggen lijnen klaar waar we aan vast kunnen maken, hier geen klauterpartijen naar bomen.   

Via de niet goedgekeurde route vervolgen wij zonder AIS onze tocht richting Canal Acwalisman, met een tussenstop in Caleta Cluedo om het goede tij bij de smalle doorgang Paso O’Ryan te passeren. Om 8 uur in de morgen halen we het anker op en zoeken in het pikdonker onze weg. Het is mooie en duidelijk populaire doorgang bij de vissers. 

Eenmaal aan de andere kant is onze eerste keuze voor de nacht dichtgevroren, dichtbij is onze tweede keus, Caleta Murray. De volgende dag willen we verder want er is behoorlijk wat wind op komst, al snel geven we het op. Door wind en golven stuiteren we alle kanten op en komen haast niet vooruit, met nog 25 mijl te gaan geen goed idee. De terugweg gaat wel supersnel.

En er komt nog veel meer aan, de ene depressie is nog niet weg of de volgende noord-wester storm komt er al weer aan. We worden wel een beetje onrustig van zoveel oponthoud aan het begin. Het zou in de winter toch rustig zijn? 

Na een week wachten zien we rustiger weer in de Straat van Magellan. We starten net na middernacht en proberen zo ver mogelijk te komen. Net voor zonsondergang laten we het anker neer in Caleta Playa Parda. Zonder daglicht is het niet aan te raden een smalle ingang in te varen. De kaarten zijn niet accuraat en de velden met kelp zijn dan ook niet te onderscheiden.  

De volgende morgen willen we naar een door vrienden aangeraden plek. De ankergrond is prima, maar de ene windvlaag na de andere komt over ons heen. We zien het niet zitten om hier de verwachte 2 nachten te blijven. Het besluit om terug te gaan is snel genomen, in de straat van Magellan neemt de wind nog meer toe. Maar nu, met de wind in de rug, zijn we in een mum van tijd weer terug. Tussen de golven zien we nog even 2 Orka’s, spectaculair en gelukkig vallen ze in deze omgeving geen boten aan.

Bij een heldere maan lopen we vroeg in de morgen de ruime Bahia Mallet binnen. Volgens de blauwe bijbel een superveilige plek voor alle winden. Wachtend op een goede dag om verder te gaan komt er in de avond een windveld over. Met de wind schuin voor, laag water, liggend op lager wal hebben ruim 3 uur aan het roer gestaan om de boot veilig te houden. We schatten zo'n 70 tot 80 knopen wind, zo snel als het komt is het daarna ook weer voorbij.

Ondanks de matige voorspellingen besluiten we geen dag langer te blijven. Als we wegvaren wacht er een vissersboot op ons: of we centolla willen? Ja natuurlijk! We krijgen er 8, net gevangen, in ruil voor een pak wijn. Wel nog even schoonmaken.

Dezelfde plek, ander weer. 

Door brede en smalle kanalen vervolgen we onze weg naar het noorden, we proberen elke dag een stukje verder te komen.

Nadat we de nodige ijsschotsen hebben ontweken ankeren we in Caleta Neruda, dolfijnen wijzen ons de plek. Op beide oevers staan nog 2, inmiddels totaal vervallen vissershutjes. Uit ervaring, pas op voor drijfzand!

In Caleta Sally, het uitgangspunt om de gletsjer Pio XI, een van de grootste gletsjers ter wereld, te bezoeken. Daar ligt een zeilboot die we al eerder tegenkwamen. Een lokale zeiler, onderweg naar Puerto Edén. 

De volgende dag voor de gletsjer. Er valt heel wat ijs, slalommen tussen de brokken terwijl Steven mooie beelden probeert te maken.

Een stukje ijs mee om het lokale drankje Pisco Sour te maken.

Weer terug op de ankerplek, nu liggen we alleen. Het was een supermooie dag. We zien otters zwemmen langs de oever en dolfijnen iets verderop.

De volgende morgen, het dek is superglad na een nacht met 12 graden vorst en een laagje ijs op het water. Dit valt nog mee, maar het eind van de Fjord Eyre is totaal dichtgevroren. De grote brokken ijs blijven hier liggen waardoor de watertemperatuur daalt. We breken het ijs tussen de grotere blokken en zoeken zo onze weg. Gelukkig hebben we een sterke romp, maar na nog zo'n nacht was het waarschijnlijk niet gelukt.

Een stukje verder is er niets meer aan de hand.

Puerto Edén, de eerste plaats die we tegenkomen. De eigenaren van de zeilboot die we tegenkwamen hebben hier een huisje. Ze nodigen ons uit voor een avondje eten, drinken en muziek maken.

Wrak MV Captain Leonidas, in 1968 aan de grond gelopen in kanaal Messier.

Gletsjer Temprano, al een heel eind teruggetrokken en lang niet zo actief. Je kunt hier heel dichtbij komen.

Weer eens een bui op komst.

Caleta Lamento del Indio, de laatste stop voor we de Golf van Penas oversteken. Hier laten we ook onze fuik achter, hopelijk heeft de volgende meer succes.

Een van de vele Patagonische buizerds die we zien.

Onderweg naar Puerto Chacabuco, uitzicht op de vulkaan Macá (2.300 meter hoog)

Caleta Gato, gelukkig zijn we niet aan de mooring vastgemaakt. Later zagen we 4 vissers naast elkaar liggen. 

Een gewoonte in Chili, ze laten een wrak afzinken en gebruiken het als aanlegplaats voor boten. In dit gevaal als dinghy dock in Puerto Chacabuco. Voor ons een plek om weer eens verse groente en fruit in te kopen. Puerto Aysen, een kort busritje verwijderd, heeft een goede supermarkt.

De manier van huizenbouw, hout en golfplaat.

En de tradiotionele bouw, al dan niet meer bewoond.

Varend door kanaal Puyuhuapi heb je een prachtig uitzicht op Vulkaan Cay.

Een stop in Puerto Cisnes, de rook van de houtkachels hangt boven de huizen. Voor ons een plek om diesel aan te vullen voor onze verwarming.

De vervallen woning bij de eveneens vervallen visfarm in Caleta Pozo de Oro (groen goud)

In Puerto Santo Domingo liggen we weer een tijdje vast, harde wind en heel veel regen houden ons aan boord. Als het dan eindelijk droog is gaan we even aan de wal. We spreken 1 van de 2 families die hier wonen. Voor vervoer en bevoorrading afhankelijk van de ferry, die hier 2 x per week stopt.

Inmiddels zijn we aangekomen in Chiloé. Een eiland wat een goede ferry verbinding heeft met het vasteland. We zijn nu duidelijk weer in de bewoonde wereld.

Een vrolijke begraafplaats in Estéro Pailad.

Na de Golf van Penas zien we dit helaas heel veel. Visfarms voor zalm en schelpdieren. Meestal op de mooiste plekjes.

Estéro Pindo bij vlak water. Een prima plek om de benen te strekken. We zijn hier met springtij, het verschil tussen hoog en laag water is 8 meter. De vissers maken hier handig gebruik van om het onderwaterschip schoon te maken.

Zwartnek zwanen en

En kerkje in Isla Añihué. 

Met de dinghy naar Isla Mechuque. 

Het lokale museum. 

En tal van opknappertjes. 

In Puerto Quemchi, bijna 3 maanden onderweg, gaan we voor het eerst uit eten. Prima restaurant met onze boot op de achtergrond.  

Onze laatste ankerplek, Caleta Hueíhue, met een spectaculaire regenboog over Anixi. Onze tweede ontmoeting tijdens deze tocht met een andere zeilboot. Zij varen zuidwaarts, tijdens een hapje en drankje wisselen we tips uit.

Schipper mag ik overvaren, de dames gaan met de roeiboot over de smalle ingang naar de ankerplek. De mannen halen de dingy's op. Er moet nog behoorlijk geroeid worden.

Afscheid van Chiloé, op naar het vasteland. De bemanning van Anixi heeft deze prachtige foto gemaakt met hun drone. 

Nu zullen jullie denken, hoe kom je aan al die namen en informatie. In de al veel genoemde Bijbel van Patagonië, staan talloze plaatsen beschreven met hun kenmerken. Wel of geen lijnen, soort bodem enz. Lokale zeilers staan nogal sceptisch over dit boek, ”je kunt toch overal je anker uitgooien!”. Tja, als je hier al 30 jaar rondvaart weet je dat wel, maar wij niet. Anderen vinden het wel fijn dat wij grotendeels de pilot gebruiken. Zoals iemand ons vertelde: ik weet waar de nieuwkomers zullen zijn en dan ga ik gewoon op een plek iets verderop liggen.

Na ruim 3 maanden en 1.700 zeemijlen (voor de landrotten 3.100 kilometer) meren we aan Valdivia, nog een paar weken om de boot voor te bereiden op ons bezoek aan Nederland. De laatste keer dat we daar waren was 5 jaar geleden.