Februari 2025

Valdivia (Chili), 14 februari 2025

Valdivia, de mooiste stad van Chili, zeg dat tegen een Europeaan en de wenkbrauwen worden opgetrokken. Zeker, de stad heeft wel wat maar voor onze begrippen zijn het blokkendozen, de meeste opgetrokken uit hout en golfplaat. Begrijpelijk, want aardbevingen komen hier regelmatig voor. Een van de oudste steden van Chili heeft wat te lijden gehad. Door de Spanjaarden gesticht in 1552 was het een belangrijke locatie voor veilige handelsroutes. In 1643 was het korte tijd in Nederlands bezit, waarom ze zijn vertrokken is niet geheel duidelijk. De eerste immigranten, voornamelijk uit Duitsland komt sinds het midden van de 19^e eeuw op gang en is nog steeds duidelijk merkbaar in het straatbeeld.

De groente- en vismarkt aan de rivier. De walrussen liggen tussen de kramen te wachten op een hapje.

De laatste grote aardbeving en tsunami was in 1960. Een groot deel van de stad is toen verwoest, tegelijkertijd is de bodem hierdoor 2 meter verzakt. Een aantal oude gebouwen staat er nog, sommige in goede staat, maar ook veel zijn er slecht onderhouden.

Onze ligplaats ligt in de Humedal Angachilla, een groot deel van de huizen en boerderijen zijn door de aardbeving verdwenen in de modder. Daarvoor in de plaats is een moeras gekomen met doolhof van rietvelden en broedplaats voor veel vogels. Een oase van rust.

Alleen de resten van bomen steken nog boven water.

Maar eerst hard aan het werk. We hebben 2 weken om de boot op orde te krijgen. Gelukkig weinig afleiding, denken we, want de andere boten zijn niet ‘bewoond’. Raúl, de eigenaar van de marina, woont boven, op het terrein en komt af en toe een praatje maken. Verder zien we weinig. Maar al snel komen Nick en Cat (de bemanning van de enige andere buitenlandse boot) terug uit Engeland, als wij in Nederland zijn zullen ze noordwaarts zeilen. De eigenaars van de lokale boten komen ook regelmatig langs, al dan niet om een stukje te varen of te klussen.

Dat is voor Raúl alweer een reden om een BBQ te organiseren. Wie zijn wij dan om nee te zeggen.

Al snel volgt er een uitnodiging om bij de andere jachthaven mee te doen met een BBQ.

Maar het is wel een mooie gelegenheid om onze nieuwe buitenboordmotor te testen. Onze oude 6 pk heeft net te weinig vermogen. Op Chiloé zagen we de prestatie van een Tohatsu 2 takt, lichter en meer vermogen, gemakkelijk in onderhoud, dat lijkt ons wel wat. En in Zuid Amerika nog steeds te koop.  

We gooien een lijntje uit en tot onze verrassing zoekt onze Chileense buurman juist een kleine motor. Bij de plaatselijke watersportwinkel is de bestelling snel gedaan.

Dachten we dat in Ushuaia de BBQ achtergelaten te hebben, in de korte tijd hier hebben we er al weer 2 achter de kiezen.

Hoog tijd om een poosje naar Nederland te vertrekken.

Op 12 oktober vliegen we van Valdivia naar Santiago waar we een paar dagen de toerist uithangen. Eigenlijk veel te kort, maar we krijgen toch een indruk van de stad.

Bijzonder om te zien, alleen het altaar in de door brand aangetaste kerk is gerestaureerd.

 Peluqueria Francesca, kapsalon annex restaurant.

Oude haardrogers zijn omgebouwd tot lampen. Het leukste is de kast, dat is de ingang naar het damestoilet.

De laatste avond gaan we op bezoek bij Les en Magdalena, die we in Uruguay en Buenos Aires hebben leren kennen. Het wordt een erg gezellige avond, ver na middernacht zet de Uber ons af bij ons hotel. De volgende morgen staan we nog slaperig om 8 uur al weer op het vliegveld.

Het is een lange zit, na 5 jaar staan we in de vroege morgen weer op Nederlandse bodem.

Met alleen handbagage zoeken we de snelste gate naar buiten en we zitten in een mum in de trein naar Zwolle. Iets te snel dus! De zus van Gerry was als verrassing naar de luchthaven gekomen en stond nog steeds bij (een andere) gate op ons te wachten. Zo sneu, maar wel een mooi verhaal. In Zwolle zien we elkaar op het treinstation waar we smullen van een lekkere verse krentenbol met echte kaas. Eén van de dingen die we gemist hebben.

We blijven 5 weken. De belangrijkste dingen eerst, de huisarts naar een plekje laten kijken (helaas niet goed), maar door een super snelle service lukt het allemaal net. De dag voor onze terugvlucht worden de hechtingen verwijderd. Het is ook weer tijd voor nieuwe brillen. Dat is natuurlijk ook allemaal in het buitenland te doen, maar je blijft met een taal probleem en met de prisma-afwijking van Steven doen we dat toch liever ‘thuis’.

Elburg. 

Herfst in de bossen van de Veluwe. 

Slapen doen we in ons eigen vertrouwde bed dat nu op de logeerkamer van mijn zus staat. Dat is ook bijna het enige wat we nog hebben.

Tussendoor racen we het land door met ons kleine huurautootje. We kijken verbaasd naar alle nieuwe wijken die zijn gebouwd, en wat is het verkeer druk!

Naast de familie hebben we veel mensen ontmoet, natuurlijk onze trouwste fans Yvon en Eelco en we zijn zelfs nog naar de jaarvergadering van onze jachtclub geweest, maar om iedereen langs te gaan waren de 5 weken toch iets te weinig. We beloven dat het volgende bezoek niet zo lang zal uitblijven. Waar vandaan we dan vliegen?

De bezorgdiensten zijn ook kind aan huis, bootspullen zijn hier toch veel gemakkelijker te vinden. Voor de extra 80 kilo aan bagage halen we bij de kringloopwinkel 2 grote koffers, het wordt proppen maar past net. En omdat iedereen ons volstopt met lekkers wat we lang niet hebben gegeten komen er nog een paar extra kilootjes bij.

Met 2 grote koffers, 2 kleine koffers en 2 handbagage nemen we in de stromende regen de eerste trein naar Schiphol. Wegens werkzaamheden ook nog een overstap! Gelukkig krijgen we hulp om alles van en aan boord te hijsen.

Na 3 vluchten landen we net na middernacht in Santiago, alle bagage is zonder probleem meegekomen. In Amsterdam kregen we nog de meeste vragen. Op de valreep worden we toch nog naar de douane verwezen, de koffers worden door de scan gehaald. Geen probleem, we zijn opgelucht en nemen een biertje om het te vieren.

Het vliegveld van Valdivia is wegens werkzaamheden gesloten, er is geen andere keuze dan de bus te nemen. Nog eens 11 uur zitten.  Maar achteraf helemaal niet slecht, de stoelen zijn ruim en echt comfortabel. Een perfecte manier van reizen. Van deur tot boot zijn we 40 uur onderweg geweest, we zijn het nu wel zat. Vroeg naar bed.

De volgende dag de koffers uitpakken en een begin maken met de werkzaamheden, als eerste de afvoerpomp van de keuken. De laatste weken was die al defect, een geluk bij een ongeluk zodat we de nodige onderdelen uit Nederland mee konden nemen. Dan zijn de watertank en filters aan de beurt. Het opstarten van de watermaker doen we tegen de tijd van vertrek.

In de 80 kilo zat ook een nieuwe plotter (belastingvrij binnengesmokkeld) die natuurlijk een andere afmeting heeft dan de oude. Weer een extra klusje. Maar wat zijn we blij dat we niet meer met kunst en vliegwerk de knoppen hoeven te bedienen. Plus nog een waslijst van andere klussen, binnen en buiten.

We bestellen nog wat onderdelen die te groot of te zwaar waren om mee te nemen. Amazon werkt ook in Chili, maar alleen met een lokaal sofinummer. In bijna heel Zuid Amerika lopen we al tegen dit probleem aan maar gelukkig mogen we het nummer van Raúl daarvoor gebruiken.

Sommige artikelen zijn dan weer heel eenvoudig in de winkel af te halen. De satelliettelefoon staat op instorten, wat nu? Ja, we hebben het lang tegengehouden, maar we schaffen onszelf toch ook maar een Starlink aan.

Vlaggen van de Zuid-Pacific knippen en naaien, ondertussen oefent Steven met de drone. 

Het zwembad, op de website zagen we dat er een is. Maar waar? Toch maar eens vragen. Het blijkt dat er al twee jaar niets aan gedaan en vol ligt met blad en troep. We probeerden Raúl te porren om tijdens onze afwezigheid schoon te maken. Helaas!

Als begin december Hector en Julia ook arriveren hebben we een groter offensief om het toch maar eens aan te pakken. Een vieze klus, maar in een dag is het geklaard.

Het vullen gebeurt vanaf de rivier, en na toevoeging van chloor kunnen we na een paar dagen een duik nemen. Heerlijk om na een warme klusdag even af te koelen. Natuurlijk moest dit ook weer gevierd worden, en wel met een Nederlandse appeltaart.

Oudjaar vieren is hier geen groot evenement, particulieren mogen ook geen vuurwerk kopen. Mensen maken het thuis gezellig. Samen met Raúl luiden we het jaar uit. Naast lekker eten en drinken (deze keer geen BBQ) komen de kaarten van Rapa Nui op tafel. Hij is er met zijn eigen boot en een traditionele zeilboot van de Armada een aantal malen heen gezeild en kan ons wel wat vertellen over het eiland.

De Duitse historie is iets waar velen nog erg trots op zijn. Duitse restaurants zie je overal, net als de bratwurst en sauerkraut. Ook lokale bierbrouwers zijn er  in overvloed, de grootste - Kunstmann -  is net buiten de stad en organiseert eind januari het bierfest. Een weekend lang Duitse schlagers in een feesttent.

Ook op gebied van basisonderwijs is er naast de lokale scholen ook particulier onderwijs. We hebben onder andere Duitse en Engelse gezien. Elke dat wordt een uur lesgegeven in de betreffende taal. Hier wordt elke dag een uur lesgegeven in de desbetreffende taal. Voor ons dus een beetje oppassen, heel misschien zit je naast iemand die je verstaat. Maar meestal beperkt het zich tot Spaans, want particulier onderwijs is heel kostbaar wat maar een klein gedeelte van de bevolking zich kan veroorloven.

Denk je, Valdivia is Duits beïnvloed, tijdens ons uitje naar Bariloche in Argentinië zien we een overtreffende trap. Met een huurauto rijden we over de Andes en in een dag ben je er. Even een weekje er op uit, de eerste airbnb boeken we vooruit en dan zien we wel verder.

Uitzicht op de Andes.

Bizar landschap, als gevolg van een vulkaanuitbarsting zijn alle bomen dood. 

Bariloche, nog in kerstsfeer. 

Om begin januari te gaan was misschien niet zo’n goed idee, het is hier nu zomervakantie en heel druk in Bariloche. Na een paar dagen trekken we verder naar de plaats San Martin de Los Andes. Onderweg komen we weer langs de toeristenstad Villa La Angustura , bij Nederlanders misschien bekend omdat de broer van Maxíma er een restaurant heeft.

Iets buiten de stad hebben we een huisje in de bergen gehuurd. De weg is op zijn zachts gezegd uitdagend voor onze auto. In San Martin maken we een paar mooie wandelingen en dan is het alweer tijd om verder te gaan.

Een dagje rijden over route national 40. 

Lunch in een schattig restaurant. 

Wandeltocht bij San Martin de Los Andes 

We zien dat de weg naar de grensovergang Paso Tromen is afgesloten, heel jammer want de uitzichten op de vulkanen schijnen fantastisch te zijn. Wij moeten nu via Paso Huahum. Een barre tocht, de weg is lang onverhard maar schijnen de lokalen zich niets van aan te trekken en laten ons achter in grote stofwolken. Tot de grens dan, in Chile is er weer asfalt.

Dan gaat het verder via een ferry, waar we gelukkig nog een kaartje voor kunnen kopen.

De laatste stop is in de plaats Neltume. We zitten midden in een gebied van wandelroutes waarvan Huilo Huilo wel de bekendste is. We maken heel wat kilometers, dat is wel nodig na al het lekkere eten van de laatste dagen.

Dan nog een korte rit terug en het zit er al weer op.

Wandelen in Huilo Huilo, met heel veel watervallen. 

Mist in de morgen. 

De steiger wordt ook gebruikt als startpunt voor SUP-lessen, ineens horen we de naam Elburg wel heel goed uitspreken. Dat klopt, Jilles, een Nederlandse, staat met haar zoontje op de steiger. Jaren geleden naar Chili gekomen voor de liefde. Zij gaat nu het water op, maar later gaan we met haar een wandeling maken in Parque Oncol, iets buiten Valdivia. Gevolgd door een lunch op de feria (een combinatie van eetstalletjes met ieder hun eigen gerecht en muziek) van Punucapa, wel een van de leukste die we gezien hebben. Het was een erg gezellig dag en interessant te horen hoe zij tegen het leven in Chile aankijkt.

De tijd gaat snel en zo langzamerhand is het tijd om de boot te bevoorraden. Omdat het pad naar beneden heel steil is, kunnen we alleen mogelijk met een 4x4 vlakbij de boot te komen. In verband met de diesel die we in jerrycans moeten aanvoeren huren we een stoere pick-up truck. Heel wat ritjes brandstof en boodschappen volgen. Daarna hebben we nog 2 dagen voor ons plezier, we maken een rondrit via Los Molinos en Niebla, waar we een van de forten bezoeken. De volgende dag rijden we naar Corral, een pittige tocht door de bergen waar bij een 4x4 beslist geen overbodige luxe is. Daarna via de ferry over Valdivia rivier terug naar Niebla.  

Los Molinos 

Raúl heeft een nichtje te logeren tijdens haar stage in Valdivia. Tijdens een van de vele BBQ’s komt ze met een bos boerenkool aan. Of ik dat ken? Ja heerlijk, zelfs midden in de zomer. Aangezien ze dat hier amper kennen beloof ik er een pasta schotel met de lokale versie van rookworst voor ze van te koken.      

Raúl 

Mauricio, de specialist van de BBQ. Bezig met et lekkerste lam van de grill wat we hebben gegeten.  

 Ondertussen houden we het weer in de gaten, begin februari willen we vertrekken. Uiteindelijk wordt het de 14^e.

We hebben een fantastische tijd gehad, niets was te veel, altijd konden we vragen terecht. Als afscheid daarom deze keer geen BBQ, maar kook ik nasi goreng met kipsaté voor de vaste groep, weer nieuwe smaken die ze hier niet kennen. Sorry, deze keer geen appeltaart als toetje.

Wie was hier. Leuk om ook een bordje achter te laten.

De dag van vertrek gaan we alle instanties af. De route die we van plan zijn gaat via Isla Robinson Crusoe en Rapa Nui naar de Gambier Archipel. Hoewel de eerste twee Chileens grondgebied zijn checken we toch uit. In Robinson Crusoe is namelijk geen mogelijkheid en vanwege het weer is de kans groot dat we niet naar Rapa Nui kunnen gaan.

Voor het eerst krijgen we te maken met de Armada die aan boord komt controleren, nieuw voor ons. Nou ja, ze komen aan boord. De controle geloven ze wel. Maar ze blijven wel wachten tot je ook daadwerkelijk wegvaart.